عدل الهى و برترى سادات‏ | کتابخانه مجازی الفبا

گفته شده است كه بيشتر سادات با ايمان از دنيا مى‏روند و از اين جهت بر ديگران برترى دارند، آيا برترى سادات، با عدالت خداوند سازگار است؟

اينكه بيشتر سادات با ايمان از دنيا مى‏روند- به فرض صحت- منافاتى با عدالت خداوند ندارد؛ زيرا مقتضاى عدالت خداوند، آن است كه حق هر كس را با توجّه به قابليت‏ها، اعمال، نيات و گفتار او، به وى عنايت فرمايد. سادات نيز همچون انسان‏هاى ديگر، در عين مختار بودن و قرار داشتن در معرض انواع آلودگى‏ها، لغزش‏ها و ضلالت‏ها؛ اگر به راه حق رفته، خود را از گمراهى و انحراف محافظت كنند، به دليل نظام حاكم بر جهان هستى- كه در پرتو عدالت خداوند سامان يافته است- با ايمان از دنيا مى‏روند.

از سوى ديگر، از حيث ژنتيكى و عامل وراثتى، سادات به ائمه عليهم السلام مى‏رسند.

اين زمينه، حداكثر ممكن است بستر مناسب‏ترى را براى هدايت و مؤمن شدن فراهم سازد؛ ولى اين تنها يك عامل از عوامل گوناگونى است كه براى بار يافتن به «ايمان»، لازم و ضرورى است و عامل تامه و تنها علت نيست. به همين جهت مى‏بينيم برخى از سادات- به رغم چنين ويژگى- از راه هدايت و صراط مستقيم بازمانده‏اند؛ چرا كه آنان راه باطل را برگزيده و با اعمال زشت و قبيح خود، مسير ضلالت را پيموده‏اند. مقتضاى عدالت خداوند، آن است كه اگر انسانى با اختيار، انتخاب و گزينش خود، راه حق را برگزيد و در آن قدم نهاد و براى تكامل خود تلاش كرد؛ اين نتيجه را مترتب ساخته و توفيق با ايمان از دنيا رفتن را به او عنايت فرمايد. بيشتر سادات نيز، به رغم عامل ژنتيكى، با اراده واختيار و آگاهى،راه مستقيم را برگزيده‏اند و خداوند به اقتضاى عدالت خود، اين نتيجه مبارك را به آنان عنايت فرموده است.

از طرف ديگر، مقتضاى عدالت خداوند آن است كه اگر بشرى، با اختيار و اراده خود راه ضلالت را برگزيد و در آن قدم نهاد و براى آن تلاش كرد؛ اين نتيجه را مترتب ساخته كه آن شخص بدون ايمان از دنيا برود. از اين رو برخى از سادات، با علم و گزينش خود، راه باطل را برگزيدند و خداوند به اقتضاى عدالت خود، اين نتيجه ناميمون و نامبارك را بر انتخاب و حركتشان مترتب ساخته است.

پرسمان دانشجویی