وحدت شيعه و سني | کتابخانه مجازی الفبا

اگر امام علي(ع) پسر پيامبر(ص) بود، امت خلافت حضرت علي(ع) بعد از پيامبر را مي پذيرفتند؟ ديگر شيعه و سني به وجود نمي آمد؟

بهره برداري از فضاي حزن‏انگيز جامعه درپي رحلت حضرت رسول‏(ص) و عطش مردم در شناخت جايگزين «محوريت» حكومت اسلامي، زمينه شكل‏گيري شوراي سقيفه را فراهم ساخت.
اين شورا زماني شكل گرفت كه حضرت علي‏(ع) پيكر پيامبراكرم‏(ص) را براي خاك سپاري آماده مي‏ساخت. خشن معرّفي كردن چهره امام به دليل كشتن بسياري از سران و بزرگان مشرك قريش در جنگ‏ها سبب شد حضرت به جايگاه واقعي‏اش دست نيايد. توجيه و تحريف چهره واقعي اميرمؤمنان، واقعه تاريخي «غدير» را به فراموشي سپرد و علي‏(ع) ماند و دو راه در پيش: «رويارويي» يا «سكوت».
هراس از تحريف اسلام و ترويج بدعت‏ها، بازگشت مردم و زمامداران به عصر جاهليت، حاكميت اشراف، شكل گرفتن شكاف طبقاتي و تبعيض امام علي‏(ع) را به انتخاب گزاره نخست فرا خواند.
بر اين بنياد، در مسير احقاق حق و گزاردن تكليف برآمد. دست حسن‏ و حسين‏ و فاطمه‏(عليها السلام) را گرفت، براي بازگرداندن خلافت به جايگاه واقعي‏اش به خانه ياران پيامبر(ص) شتافت و از آنان ياري خواست.
در اين رايزني الهي جز چهار تن (سلمان، ابوذر، عمار و مقداد) كسي با حضرت يار نشد. نداشتن ياور از يك سو، عدم اعتراض مردم به حاكميت غير علي‏(ع) و رويكرد جامعه به تن پروري و عافيت‏طلبي از سوي ديگر، علي‏(ع) را به انتخاب گزاره دوم رهنمون شد.
آن حضرت، بعدها در بازگشت از جنگ نهروان در پاسخ بدين پرسش كه چرا چنان كه با طلحه و زبير نبرد كردي، به جنگ غاصبان خلافت نشتافتي، فرمود: اگر آن روز چهل ياور داشتم، مبارزه مي‏كردم.
امام سكوت را برگزيد؛ اما سكوتي كه سايه‏اش بيست و پنج سال بر سر خلفا و اشراف و رانده شدگان پيامبر(ص) سنگيني مي‏كرد.
«سال‏هاي سكوت» حضرت سال‏هاي «سكون» نبود. او در كنار بيان حق و اعتراض به كردار خلفا، به نگارش قرآن و تدوين فقه و تربيت شاگردان مي‏پرداخت.
حضور در عرصه سازندگي و حفر و وقف قنات‏هاي متعدد، كاشتن نخل و رسيدگي به امور محرومان و حمايت از صحابه معترض در اين سال‏ها تحقق يافت. افزون بر اين، حضرت در امور قضايي و سياسي و نظامي مشاور دلسوز خلفا به شمار مي‏آمد. خلفا با اذعان به جايگاه محوري علي‏(ع) در مسائل مهم حكومتي و اعتراف به اشتباهاتي كه توسط وي اصلاح مي‏شد.
حضرت دوران بيست و پنج ساله سكوت خود را با عبارت «همانند كسي كه استخوان در گلو و خار در چشم ‏دارد، بردباري ورزيدم»، به تصوير مي‏كشد :
«وصبرتُ وفي العين قَذيً وفي الحَلْق شجاً، اَري تراثي نَهْباً؛ ديدم صبر كردن خرمندي است. پس صبر كردم در حالي كه چشمانم را خاشاك و غبار و گلويم را استخوان گرفته بود، ميراث خود را تاراج رفته ديدم»(نهج البلاغه، خطبه سوم.)
اما در حقيقت روش سياسي، اجتماعي و فرهنگي حضرت چنان بود كه او نيز خار ديدگان و استخوان گلوي مخالفانش به شمار مي‏آمد.
باتوجه به مطالب پیش گفته

بايد گفت براي ما آنچه مطرح است ارزش و عظمت علي ع است و اين که او از طرف خدا و رسولش به خلافت انتخاب شده است. فرق نمي کند پسر پيغمبر(ص) باشد و يا پسر ابوطالب. ولي اگر حضرت علي (ع) فرزند پيغمبر هم بود باز همين بود که رخ داد .دليل اين مطلب چند امر مي تواند باشد:
1 ـ با توجه به آيه مباهله اميرالمومنان علي (ع) به منزله جان پيامبر است. و جان نزديک تر است به شخص از فرزند او، در واقع آنهايي که علي (ع) را تنها گذاردند، جان پیا مبر را تنها گذاردند، در نتيجه مي توان گفت اگر علي فرزند پيامبر بود باز هم او را تنها مي گذاردند.
2 ـ در جريان اخوت بين مسلمين، علي (ع) را برادر خود انتخاب کرد و برادر چيزي از فرزندي کم ندارد، با اين حال زير بار خلافت او نرفتند.
3 ـ علي (ع) هر چند فرزند پيامبر نبود ولي به منزله فرزند پيامبر (ص) بود. چرا که از کودکي زير نظر پيامبر بزرگ شد و زير نظر او تربيت شد و در واقع فرزند معنوي حضرت بود، و در بزرگي نيز هزار باب علم را به او تعليم داد و او را خليفه خود قرار داد.
4 ـ اگر علي (ع) فرزند پيامبر نبود، حسن و حسين (ع) که فرزندان پيامبر بودند، چرا زير با ر آن دو نرفتند، معلوم مي شود فرزند پيغمبر بودن بهانه اي بيش نيست.
5. مگر فاطمه زهرا (س) دختر پيامبر (ص) و طبق آيه تطهير معصومه نبود چرا فرياد خير خواهانه او را گوش ندادند و حتي فدک او را هم غصب کردند و بر حضرتش آن کردند که روي تاريخ را سياه کرد؟
5. مخالفان حکومت امام علي (ع) به صراحت مي گفتند اينکه نبوت و امامت هر دو در يک بيت جمع شود مورد پذيرش آنان نيست.
از آنچه گفته شد مي توان نتيجه گرفت که مشکل اين نبود که علي (ع) فرزند پيغمبر نبود بلکه مشکل در جاي ديگر بوده است.

پرسمان دانشجویی