ساده زیستی در اسلام | کتابخانه مجازی الفبا

شریح قاضی [1] می‏گوید:

خانه‏ای را به هشتاد دینار خریدم، به نام خود قباله کردم و گواهان بر آن گرفتم.

خبرش به امیرالمؤمنین علیه‏السلام رسید، مرا احضار کرد و فرمود:



ای شریح! شنیده‏ام خانه‏ای به هشتاد دینار خریده‏ای و بر آن قباله نوشته و چند نفر گواه گرفته‏ای؟!

گفتم: آری، درست است.

امام علیه‏السلام نگاه خشمگین به من کرد و فرمود:

شریح از خدا بترس به زودی کسی (عزرائیل) به سوی تو خواهد آمد که نه به قباله‏ات نگاه می‏کند و نه به امضای آن گواهان اهمیت می‏دهد و تو را از آن خانه، حیران و سرگردان خارج می‏کند و در گودال قبرت می‏گذارد.

ای شریح! خوب تأمل کن! مبادا این خانه را از مال دیگران خریده باشی و بهای آن را از مال حرام پرداخته باشی که در این صورت، در دنیا و آخرت خویشتن را بدبخت ساخته‏ای.

سپس فرمود:

ای شریح! آگاه باش! اگر وقت خرید خانه نزد من آمده بودی برای تو قباله‏ای می‏نوشتم که به خرید این خانه حتی به یک درهم هم رغبت نمی‏کردی؛ من این چنین قباله می‏نوشتم:

این خانه‏ای است که بنده خوار و ذلیل، از شخص مرده‏ای که آماده کوچ به عالم آخرت است، خریداری کرده که در سرای فریب (دنیا)، در محله فانی شوندگان و در کوچه هلاک شدگان قرار دارد، که چهار حد است:

حد اول آن؛ به پیشامدهای ناگوار (آفات و بلاها) منتهی می‏شود.

و حد دوم؛ به مصیبتها (مرگ عزیزان و...) متصل است.

و حد سوم؛ به هوسهای نفسانی و آرزوهای تباه کننده اتصال دارد.

و حد چهارمش؛ شیطان گمراه کننده است و درب این خانه از حد چهارم باز می‏گردد.این خانه را شخص فریفته آرزوها از کسی که پس از مدت کوتاهی می‏میرد به مبلغ خارج شدن از عزت قناع و داخل شدن در پستی دنیاپرستی خریده است... [2] .

پرسمان دانشجویی