در مورد بهاییت، دلیل غلط بودن افکار آنها، علت نجس بودنشان و وضعیت کسى که به علت سادگى، عقاید آنان را بپذیرد، توضیحاتى بدهید. | کتابخانه مجازی الفبا

در مورد بهاييت، دليل غلط بودن افكار آنها، علت نجس بودنشان و وضعيت كسى كه به علت سادگى، عقايد آنان را بپذيرد، توضيحاتى بدهيد.

پاسخ :
در نظر بهايى‌ها دو اثر ميرزا حسينعلى (مؤسس فرقه‌ى بهاييت) از اهميت ويژه‌اى برخوردار است و كتاب "شريعت و وحى" تلقى مى‌گردد. الف: "ايقان"، كه مى‌پندارد در بغداد بر او وحى شده است. ب: "اقدس" كه گمان مى‌شود در عكّا بر او نازل گرديده است. و البته مكاتيب و يا نوشته‌هاى ديگرى همچون كلمات مكنونه، هفت وادى، كتاب مبين و... هم به او نسبت داده شده است.
شالوده‌ى عقيده بهاء در اين كتاب‌ها بر اين اصل استوار است كه با ظهور "او" و "باب" شريعت اسلام ملغى گرديده و دوره‌ى رسالت حضرت محمد (ص) سپرى شده و دوره‌ى رسالت و زمامدارى جمال اقدس الاهى و آيين او آغاز گرديده است و كتاب اقدسش مهيمن بر جميع كتب و ناسخ همه‌ى صحف و مرجع تمامى احكام است.[1] و نيز خداوند در هيكل حسينعلى تجلى و تجسد پيدا كرده است و بعد از او نيز خداوند بارها بر زمين هبوط و تجلى خواهد نمود. البته بعد از حضرت محمد (ص) و باب و ميرزا حسينعلى تا هزار سال ديگر، ظهور الاهى در عالم نخواهد بود.[2]
او در كتاب "مبين"، خود را خداى خدايان معرفى مى‌كند[3]، و در كتاب اقدس[4] مى‌گويد: نخستين چيزى كه خدا بر بندگان خود واجب ساخته است، معرفت منبع وحى و تجلى اوست كه "من هستم"!، كسى كه در آفريدن جهان و در گرداندن آن جانشين خدا بوده است.
و در كتاب "ايام تسعه" درباره‌ى روز تولد خود مى‌گويد: مرحبا بر اين صبحگاهان كه در آن "لم يلد ولم يولد" متولد گشت.[5] و در كتاب ايقان مى‌گويد:[6] اگر ملاحسين بشرويه‌اى[7] نبود، خدا بر عرش قرار نمى‌گرفت.
و در "رحيق مختوم" اشراق خاورى آمده است: نبوت به ظهور محمد رسول كه خاتم النبيين بود ختم گرديد و اين نشان مى‌دهد كه ظهور بهاء اللَّه ظهور خداوند بوده است.[8]
پاره‌اى از احكام بهاييت:
در كتاب اقدس آمده است كه: ازدواج با زن پدر، حرام و با دختر و خواهر و ساير اقارب مباح است.[9] زناى محصنه جريمه‌اى ندارد،[10] و تمام اشيا حتى بول، غائط، سگ و خوك و... پاك مى‌باشند،[11] و حج فقط بر مردان واجب است و مكان او هم در بيت اعظم بغداد و بيت نقطه‌ى شيراز است،[12] و قبله‌ى آنها قبر ميرزا حسينعلى درعكا است،[13] و نيز در كتاب اقدس مى‌خوانيم كه: بهاييان حق اعتراض به حكام و دولت‌ها را ندارند و به جاى آن بايد به دل‌ها توجه كنند.[14]
البته، نكته‌اى كه در مواجهه با اعتقادات بهایيت بايد بدان توجه نمود اين است كه:
بهايي گرى به اقتضاى زمان و مكان به رنگ‌ها و اشكال گوناگون درآمده است. مثلاً در "هند" با انديشه‌ى هندوان (تجلى و تجسد خدا) همرنگ شده است و در "آمريكا" و "اروپا" از "آزادى و تساوى حقوق" دم مى‌زند و در كنار "شنتوئيست‌هاى ژاپن" از "تعداد خدايان" سخن به ميان مى‌آورد و در "سرزمين‌هاى اسلامى" از "توحيد" مى‌گويد و در محيط "مسيحيت" از "هبوط خدا بر زمين و تجسد او" و... .[15]
ادله‌ى ردّ بهاييت:
1. چنانكه ملاحظه گرديد ميرزا حسينعلى پيرو باب بوده و "قائميت" او را پذيرفته بود، در حالي كه در احاديث اسلامى ويژگى‌هاى حضرت مهدى (عج اللَّه فرجه الشريف) به گونه‌اى تبيين شده است كه راه هرگونه ادعاى بي جا و سوء استفاده را مسدود نموده است.[16]
در احاديث آمده است كه: اسم پدر ايشان حسن (ع) است (147 حديث)، مادرش سيده‌ى كنيزان و بهترين ايشان است (9 حديث)، دوازدهمين امام و خاتم امامان (‌ع) است (136 حديث)، از فرزندان اميرالمؤمنين (ع) است (214 حديث)، از فرزندان حضرت فاطمه (ع) است (192 حديث)، از فرزندان حسن (ع) و حسين (ع) است (107 حديث)[17]، از فرزندان حسين (ع) است (185 روايت)، نهمين فرزند از فرزندان حسين (ع) است (148 حديث)، از فرزندان زين العابدين (ع) است (185 حديث)، هفتمين فرزند از فرزندان حضرت باقر (ع) است (103 حديث)، ششمين فرزند از فرزندان حضرت صادق (ع) است (99 حديث)، پنجمين فرزند از فرزندان موسى بن جعفر است (98 حديث)، چهارمين فرزند از فرزندان حضرت رضا (ع) است (95 حديث)، سومين فرزند از فرزندان امام محمد تقى (ع) است (60 حديث)، جانشين جانشين امام على نقى (ع) و پسر امام حسن عسكرى (ع) است (146 حديث)، از دو غيبت برخوردار است (10 حديث) و... .
در اين ميان، باب و بهاء هيچ يك مصداق اوصاف و ويژگى‌هاى مطرح شده نبودند و سرّ مخالفت علما با سيد على محمد باب، همين است.
2. ميرزا حسينعلى علاوه بر قبول قائميت سيد على محمد باب و اين كه او دين جديدى آورده است، خود را "من يظهره اللَّه" ناميد و ادعا كرد كه شريعت مستقلى را به بشريت ارزانى داشته باشد. در حالي كه همه‌ى مسلمانان خاتميت پيامبر اسلام (ص) را مسلم مى‌دانند و نه تنها از دلايل نقلى در اثبات اين امر بهره مى‌برند، بلكه دلايل عقلى را هم مثبت خاتميت نبوت و شريعت مى‌دانند.
دلايل نقلى*:
در قرآن از پيامبر اسلام (ص) به خاتم النبيين[18] ياد شده است و "خاتم" به معناى پايان دهنده است و بدين خاطر به مُهرى كه نامه‌ها را با آن امضا مى‌كردند، خاتم مى‌گفتند و چون از نگين انگشتر با حك كردن نقشى روى آن، به عنوان مهر استفاده مى‌نمودند، به آن نيز خاتم اطلاق مى‌كردند و به انگشترى كه چنين حالتى را نداشته "فَتَخَه" مى‌گفتند.[19]
ابن كثير در تفسيرش، در ذيل همين آيه، روايتى را از پيامبر (ص) نقل مى‌كند كه آن حضرت خاتم النبيين بودن را يكى از برترهاى خود بر پيامبران ديگر مى‌داند.
در نهج البلاغه هم در چندين مورد از پيامبر (ص) با عنوان "خاتم رسل" ياد شده است.[20] و البته در قرآن، آيات ديگرى هم وجود دارد كه مى‌توان از آنها بر ختم نبوت و جاودانگى اسلام استدلال نمود. الف: آياتى كه بيان مى‌دارند اسلام براى همه‌ى بشريت است.[21] ب: آياتى كه اسلام را به عنوان تنها دين حق الاهى معرفى مى‌نمايند.[22] از اين آيات استفاده مى‌شود تمام اديان ديگر، بدون هيچ استثنايى نسبت به زمان حال و آينده، در مقابل اسلام محكوم به بطلانند. و بدين سبب اين سخن بهايى‌ها كه خاتم الانبيا به معناى نگين و زينت انبياست، وجهى ندارد و نه با كتب لغت سازگارى دارد و نه با فهم مفسرين و اصحاب.[23]
افزون بر اينها، رواياتى از پيامبر (ص) وارد شده است كه بيان مى‌دارند: پيامبرى بعد از پيامبر اسلام (ص) نيست و در آنها از واژه‌ى خاتم استفاده نشده است تا مورد سوء استفاده بهاييان قرار گيرد.[24] مثلاً در حديثى پيامبر (ص) به على (ع) فرمودند: "انت منى بمنزلة هارون من موسى الاّ انه لابنى بعدى"[25].
دليل عقلى:
بشر به فطرت خود خداجوى است.[26] اما اين فطرت كافى نيست تا هر چه كه بر مى‌گزيند و هر آيينى كه به آن اعتقاد دارد، حق باشد. بلكه اين فطرت، گرايشى است كه مى‌بايست در پرتو بصيرت به راه راست هدايت شود و خداوند افزون بر عقل كه پيامبر درونى است، پيامبران بيرونى را براى ما فرستاد تا آنچه را كه عقل نمى‌تواند ادراك كند،[27] براى ما تبيين كند. اين پيامبران آمدند تا راه روشن هدايت را به ما نشان دهند[28] و هر يك با دو محدوديت و يك خطر مواجه بودند، محدوديت در خود پيامبر (ص)[29]، محدوديت در مخاطبان[30] و خطر تحريف[31]، و لذا غالباً دين جديد تكميل و تصحيح كننده دين قبلى بود. داستان آمدن پيامبران، با مبعوث شدن پيامبرى كه در قله‌ى معرفت قرار داشت خاتمه پيدا كرد. انبيا امام امتشان بودند و او امام انبيا. از سوى ديگر، زمينه‌ى فهم در بين مردم پيدا شده بود؛ يعنى مردم، لااقل بعضى از آنها، اين آمادگى را پيدا كرده بودند كه معارف بلند الاهى را در همان بلنداى معرفت بيابند.[32]
با از بين رفتن اين دو محدوديت، اسلام توانست تمام پيام خود؛ يعنى تمام هدايت الاهى را كه بخشى از آن را اديان گذشته بيان كرده بودند، ارايه نمايد و در واقع دين خاتم و كامل[33] باشد. از سوى ديگر، بايد دين خاتم مصمون از تحريف باشد و در اسلام اين مصونيت از تحريف، در پرتو دو عامل تحقق مى‌يابد:
الف: مصونيت منبع اصلى از تحريف.[34]
ب: پايه گذارى روشى كه آن روش امكان فهم اصيل در هر روزگارى را براى هر كسى كه با آن روش آشنا شود و با آن روش به منابع مراجعه كند، فراهم نمايد.[35]
3. ميرزا حسينعلى نه تنها ادعاى شريعتِ مستقلى كرد، بلكه مدعى شد كه خدا در او حلول كرده است و (اين ادعا تفاوت بسيار با سخن عرفا دارد) و تجسد و تجسم خدا را به صراحت بيان مى‌كند. بطلان اين عقيده به حدى روشن است كه ما خود را بى نياز از پاسخ گويى بدان مى‌دانيم.
به هر حال اين عقايد موجب شده كه عموم مسلمانان، فرقه‌ى بهاييت را منكر ضروريات دين بدانند[36] و منكر ضرورى دين، كافر است و كافر هم نجس است،[37] البته مى‌توان دلايل فقهى نجاست كفار را در كتب فقهى[38] جست و جو نمود و پرداختن به چنين امرى فرصت ديگرى را مى‌طلبد.
اما كسى كه معتقد به بهاييت شده، نه تنها لازم نيست در نزد ديگران اعتراف و اقرار نمايد، بلكه اين عمل جايز نبوده و مرضّى الاهى نمى‌باشد. اميد است با توبه و جبران گذشته، مورد لطف و رحمت و بخشش الاهى قرار گيرد.

سایت راسخون