جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مفهوم زیبایی‌شناسی یکی از شاخه‌های رشته فلسفه است که معنای و هدف اصلی آن درک ماهیت زیبایی و فلسفه هنر است. حال اگر به پیشینه این سنت فکری بازگردیم، متوجه می‌شویم که این زیباشناسی فلسفی نه تنها در آلمان شکل گرفت، بلکه تغییر و دگرگونی این رشته هم به دو علت توسط آلمانی‌ها صورت پذیرفت. اولاً سنت زیباشناسی آلمانی به طرز عجیب‌وغریبی در مقابل اثرات خارجی مقاوم بود. نویسنده‌هایی که عضوی از این سنت بودند در گفت‌وگو با همدیگر از ایده‌های مرسوم در بحث‌وجدل‌های دیگر زبان‌ها استفاده نمی‌کردند. دوماً هر چند سنت زیباشناسی فلسفی آلمانی به خود متکی است، با این حال فیلسوفان دیگر به مفاهیم آلمانی عکس‌العمل نشان می‌دادند، بدون آنکه خود نقش مهمی در ایجاد این سنت ایفا کرده باشند. در نهایت رشته زیباشناسی فلسفی به طور کامل در اندیشه آلمانی زاده شد. کتاب پیش‌رو هدف‌های مختلفی دارد. نخست، مواضع اصلى در زیباشناسى فلسفى آلمانى را ارائه می‌دهد و از رابطه‌ی متقابل آن‌ها و سعی‌شان براى تسلط بر مواضع قبلی یا زنده کردن آن‌ها سخن مى‌گوید. در درجه دوم، بزرگ‌ترین چهره‌هاى این مکتب را معرفى مى‌کند، آن هم نه جدا افتاده و دور از هم، بلکه در بستر یک روایت تاریخى. سوم اینکه کتاب سنت زیباشناسی آلمانی (The German aesthetic tradition) مطرح‌کننده‌ی باورى است مبنى بر آنکه تاریخ فلسفه را نمى‌توان جدا و منفک از فلسفه‌ى نظام‌مند دانست. همچنین این کتاب مدعى است که روایتش از منطقى درونى بهره مى‌برد. مواضع زیباشناسى فلسفى که کای همرمایستر (Kai Hammermeister) مطرح می‌کند صرفاً از پى هم نمى‌آیند، بلکه بخش‌هایى از الگویى بزرگ‌ترند که با نگاهى پس‌نگرانه خودش را هویدا مى‌کند. بنا به نظریه‌ى این کتاب، مواضع الگووارِ فلسفه‌ى زیباشناسى در دوره‌ى ایده‌آلیسم آلمانى و رمانتیسیسم شکل گرفت و نویسندگان قرن نوزدهم متعاقباً این مواضع الگووار را به پرسش کشیدند و سپس در قرن بیستم تمامى آن‌ها دقیقاً طبق همان روالى که در ابتدا ظهور کرده بودند دوباره احیا شدند.

مفهوم زیبایی‌شناسی یکی از شاخه‌های رشته فلسفه است که معنای و هدف اصلی آن درک ماهیت زیبایی و فلسفه هنر است. حال اگر به پیشینه این سنت فکری بازگردیم، متوجه می‌شویم که این زیباشناسی فلسفی نه تنها در آلمان شکل گرفت، بلکه تغییر و دگرگونی این رشته هم به دو علت توسط آلمانی‌ها صورت پذیرفت. اولاً سنت زیباشناسی آلمانی به طرز عجیب‌وغریبی در مقابل اثرات خارجی مقاوم بود. نویسنده‌هایی که عضوی از این سنت بودند در گفت‌وگو با همدیگر از ایده‌های مرسوم در بحث‌وجدل‌های دیگر زبان‌ها استفاده نمی‌کردند. دوماً هر چند سنت زیباشناسی فلسفی آلمانی به خود متکی است، با این حال فیلسوفان دیگر به مفاهیم آلمانی عکس‌العمل نشان می‌دادند، بدون آنکه خود نقش مهمی در ایجاد این سنت ایفا کرده باشند. در نهایت رشته زیباشناسی فلسفی به طور کامل در اندیشه آلمانی زاده شد. کتاب پیش‌رو هدف‌های مختلفی دارد. نخست، مواضع اصلى در زیباشناسى فلسفى آلمانى را ارائه می‌دهد و از رابطه‌ی متقابل آن‌ها و سعی‌شان براى تسلط بر مواضع قبلی یا زنده کردن آن‌ها سخن مى‌گوید. در درجه دوم، بزرگ‌ترین چهره‌هاى این مکتب را معرفى مى‌کند، آن هم نه جدا افتاده و دور از هم، بلکه در بستر یک روایت تاریخى. سوم اینکه کتاب سنت زیباشناسی آلمانی (The German aesthetic tradition) مطرح‌کننده‌ی باورى است مبنى بر آنکه تاریخ فلسفه را نمى‌توان جدا و منفک از فلسفه‌ى نظام‌مند دانست. همچنین این کتاب مدعى است که روایتش از منطقى درونى بهره مى‌برد. مواضع زیباشناسى فلسفى که کای همرمایستر (Kai Hammermeister) مطرح می‌کند صرفاً از پى هم نمى‌آیند، بلکه بخش‌هایى از الگویى بزرگ‌ترند که با نگاهى پس‌نگرانه خودش را هویدا مى‌کند. بنا به نظریه‌ى این کتاب، مواضع الگووارِ فلسفه‌ى زیباشناسى در دوره‌ى ایده‌آلیسم آلمانى و رمانتیسیسم شکل گرفت و نویسندگان قرن نوزدهم متعاقباً این مواضع الگووار را به پرسش کشیدند و سپس در قرن بیستم تمامى آن‌ها دقیقاً طبق همان روالى که در ابتدا ظهور کرده بودند دوباره احیا شدند.