جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که مورد اهتمام جدی اندیشمندان و متفکران غربی در فضای مطالعات اسلامی قرار گرفته، اندیشۀ موعودگرایی است. هانری کربن از جمله اندیشمندان پرآوازه‌ای است که پژوهش در مورد دکترین موعودگرایی را در صدر مطالعات اسلامی خود قرار داده است و لذا پرداختن به اندیشه‌های وی، به ویژه ایدۀ موعودگرایی، اهمیت بسزایی دارد. آنچه توجه به آن در فضای اندیشۀ اسلامی بسیار ضروری می‌نماید این پرسش است که کُربن در سیر مطالعات اسلامی خویش، به چه میزان توانسته است به کُنه و حقیقت اندیشۀ موعودگرایی از منظر قرآن و روایات راه یابد؟ نوشتار حاضر کوشیده است با استمداد از روش توصیفی‌تحلیلی، اندیشۀ موعودگرایی کُربن و میزان انطباق دیدگاه وی با آموزه‌های قرآن و روایات را بررسی کند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که اندیشۀ موعودگرایی کربن نقاط مثبتی مانند استفاده از روش پدیدارشناسی در پژوهش، توجه به ظهور امام عصر (عج) به‌عنوان آشکارکنندۀ زوایای باطنی دین، درنظرگرفتن امام عصر (عج) به‌عنوان تجلی ذات خداوند و تقض توهمات مدعیان دروغین و نیز نقاطی منفی ازجمله بی‌توجهی به اقامۀ عدل در رسالت امام عصر (عج)، بی‌توجهی به وظایف منتظران در حوزۀ رسالت امام عصر (عج)، تأثیر‌پذیری از نظریۀ عالم هورقلیا در بیان زمان و مکان زندگی امام عصر (عج)، استناد صرف به خطبۀ البیان در بحث انسان کامل دارد. روش گردآوری داده‌ها در این پژوهش کتابخانه‌ای است.

مباحث اجتماعی و مشارکت و انحرافات اجتماعی از مسائل حائز اهمیت در مباحث و آموزه‌های الهی می‌باشد. در تعدادی از آیات قرآن و عهدین با شباهت‌ها و تفاوت‌هایی به موضوع مشارکت اجتماعی و احساس آنومی پرداخته شده است. اکنون پرسش آن است که چه موارد و نمونه‌هایی از معنای آنومی در قرآن کریم و عهدین بیان شده است و رابطۀ آن با مشارکت اجتماعی چیست؟ پژوهش حاضر قرآن کریم و عهدین را مورد واکاوی قرار داده و با روش توصیفی ـ تحلیلی مورد بررسی تطبیقی ومقایسه‌ای قرار داده است. نتیجه پژوهش آن است که اگر افراد جامعه اعمال خود را آگاهانه سازمان دهند و با یکدیگر مشارکت داشته باشند و مطیع فرامین الهی و پیامبران خود باشند بسیاری از مشکلات و معضلات خود به خود حل می‌شود و جامعه به سوی خوشبختی و سعادت حرکت می‌کرد. لی در شرایطی که مشارکت و همبستگی متقابل افراد در جامعه از میان برود و عدم اطاعت‌پذیری از فرامین الهی و مخالفت با پیامبران الهی در جامعه رواج پیدا کند، بنابراین افراد نابهنجار شده و این حالت وقتی به صورت عام در جامعه شیوع پیدا کند جامعه دچار آنومی و ناهنجاری یا نابسامانی می‌شود.