جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب یک منطقه نادیده گرفته شده در مطالعات هگل را بررسی می کند: استفاده او از «فردیت» (Individualität). هگل به گفتگوی پر جنب و جوش، از لایب نیتس تا رمانتیسم و فراتر از آن، درباره این مفهوم/پدیده بدیع پیوست. فصل‌های متوالی مشارکت هگل را در متونی مانند پدیدارشناسی، دایره‌المعارف و زیبایی‌شناسی دنبال می‌کنند. نظام هگل تمایل دارد از منطق قیاسی (جهانی، خاص، مفرد) پیروی کند، اما «فردیت» از هنجار فاصله می گیرد. این مقوله عمل شناسی خاصی (در مقابل معنایی یا نحوی) را در رابطه با مفروضات ضمنی در محل کار یا اصطلاحات ضمنی بیان می کند، که مستلزم مشارکت فعال سوژه متفکری است که دارای فردیت متشخص است (که میله ها به قوانین صریح متوسل می شوند). این مقوله به طور انعکاسی، کاربر را حتی در فرض یک زمینه عینی دخیل می کند. «فردیت» را نباید با «فردگرایی» که منشأ کاملاً متمایز دارد، اشتباه گرفت. علاوه بر این، زیبایی شناسی هگل یک آناکرونیسم متناقض را در بر می گیرد. همانند خود «هنر»، «فردیت» به‌عنوان مقوله‌ای اساساً مدرن ظهور کرد، هرچند به گذشته و فرهنگ‌های دور منتقل شد.