جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

طلاق در طول تاريخ به‌عنوان يک راه‌حل براي برون‌رفت از مشکلات زناشويي مطرح بوده است؛ اما شيوه برخورد با آن در هر جامعه‌اي متفاوت است. امروزه از طلاق به‌مثابه عاملي تنش‌زا و تهديدکننده براي خانواده و نيز «آسيب اجتماعي» ياد مي‌شود که نيازمند نگاهي متفاوت است. آن نگاه متفاوت از ديدگاه اسلام آميختگي حقوق و توصيه‌هاي اخلاقي در طلاق است. در اين پژوهش تلاش شده است داده‌هاي تحقيق با روش کتابخانه‌اي گرداوري و با روش پردازش توصيفي ـ تحليلي مورد بررسي قرار گيرد. در فرايند واکاوي آيات و روايات مربوط به طلاق دريافتيم که اسلام مراحل دوگانه‌اي را براي اين توصيه‌ها ترسيم مي‌کند؛ به‌گونه‌اي‌که مي‌توان توصيه‌هاي اخلاقي ناظر بر طلاق را به ‌دستورالعمل‌هاي هنگام (حين) و دستورالعمل‌هاي بعد از طلاق تقسيم کرد. در ‌گونۀ نخست، به زوجين توصيه مي‌شود که اگر در زندگي زناشويي دچار اختلاف و مشکل شدند، بايد با صبر، گذشت، مدارا و تغافل مشکل را حل کنند؛ اما اگر به هر دليلي گذشت و صبر نتيجه نداد، طلاق تنها راه‌حل براي پايان دادن به اين اختلافات خواهد بود. در اين مرحله راهکار اسلام حقوق آميخته با اخلاق است؛ لذا احکام طلاق را به قيود اخلاقي ويژه‌اي مثل معروف، احسان، تقوا، پرهيز از اذيت و آزار و... مقيد کرده است. نوع دوم دستورات اخلاقي طلاق، معطوف به بعد از طلاق است، تا عوارض ناشي از آن کاهش پيدا کند و يا زمينه براي رجوع به زندگي زناشويي فراهم شود.