جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قاعدۀ زرین اخلاق، که اغلب با عبارت «آن‌چه برای خود می‌پسندی، برای دیگران نیز بپسند» شناخته می‌شود، از دیرباز در ادیان و فرهنگ‌های مختلف مطرح و مورد توجه قرار گرفته است. از میان تعاریف ارائه شده در فرهنگ‌های مختلف و به زبان‌های گوناگون، تعریفی که هری ج. گنسلر در کتابش، اخلاق و قاعدۀ زرین، ارائه کرده است، جامع‌تر و مقبول‌تر می‌نماید: «با دیگران فقط به-گونه‌ای رفتار کنید که رضایت دارید با شما در شرایط مشابه، همان‌گونه رفتار شود». مسألۀ مطالعۀ پیش‌رو، این است که خاستگاه این قاعدۀ اخلاقی چیست و چه خصوصیتی در این قاعده وجود دارد که سبب شده است، صرف‌نظر از نوع دین، فرهنگ و دوران زندگی، مورد توجه مخاطبان و موافقان بسیاری قرار بگیرد. در این مقاله، به روش توصیفی-تحلیلی و با بررسی منابع اسلامی، روایات موجود در این حوزه و دسته‌بندی آن‌ها، در‌می‌یابیم که علت پویایی و بقای این قاعدۀ اخلاقی در ادیان و مکاتب گوناگون، تمایل عقل و فطرت به مفاهیمی مانند عدالت، تواضع و انصاف است که طبق روایات اسلامی، این مفاهیم، خاستگاه رعایت قاعدۀ زرین اخلاق هستند و در نهایت نتیجه گرفته می‌شود که خاستگاه قاعدۀ زرین اخلاق طبق روایات، فطرت انسان و پذیرش عقلی این قاعده است و از میان گزاره‌های طرح شده توسط جاناتان هایت در مورد ریشۀ مسائل اخلاقی، این مطالعه بر رویکرد ذات‌گرا تأکید می‌کند.