جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل و ارسطو در دو طرف مخالف بیش از دو هزار سال، عملاً تنها از متفکران بزرگ اروپایی، آگاهانه کوشیدند افکار پیشینیان خود را نقد کرده و به سیستم‌هایی تبدیل کنند. بنابراین، هر دو اصولاً به این دیدگاه متعهد بودند که فلسفه در هر عصر تمدنی در آن واحد محصول، نقد و بازسازی ارزش‌ها و بینش‌های گذشته خود است. ذهن بارور تنها زمانی می تواند از نو ایجاد شود که سلسله نیاکانی را که منجر به پیدایش آن شده است، تصدیق و درک کرده باشد. که متفکر به همان اندازه هنرمند می تواند با یک لوح تمیز و نگرش بی ضابطه ای باز به جهانی که در درون خود و پیش از خود می یابد شروع کند. انسان بنا به تعریف عقلانی است; فلسفه انگیزه مستمر او برای درک و ارزیابی جهان واحدی است که خود را جزئی از آن می‌داند. بنابراین، فلسفه تاریخ خود را به‌عنوان عنصری تشکیل‌دهنده ماهیت خود در بر می‌گیرد، و خصلت تکوینی فلسفه باید - مگر اینکه عقل بشری، به‌طور غیرقابل تصور و غیرقابل استدلال، یک توهم صرف باشد - به نوعی منعکس‌کننده یا حتی به نوعی با آن یکسان باشد. اساساً جهان ذهنی را توسعه می دهد - این تقریباً عقیده مشترک ارسطو و هگل است. هر دوی آنها همچنان معتقد بودند، همانطور که افلاطون معتقد بود، آنچه واقعی ترین و قابل درک ترین در آن جهان است، به طور خودکار بهترین است.