جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شعر و عرفان از قدیم در ادبیات فارسی با هم در آمیخته شده است و شاعران عارف به وفور در صحنه ی ادبیات پارسی یافت می شوند. بزرگانی همچون حافظ، ابوسعید ابوالخیر، شاه نعمت الله ولی، باباطاهر، بابا افضل و سرآمد همه ی آنها مولوی بزرگ نام شعر عارفانه را بلند آوازه کردند. اشعار عرفانی قرن‌‌های زیادی است که در دل مردم جا باز کرده و مردم پارسی زبان، آن را به عنوان همنشین مرغ دلشان پذیرفته اند. این اشعار گاهی به عنوان پند و گاهی ضرب المثل، گاهی دعا و گاه نیز نجوا‌‌های درونی بر لبان مردم جاری بوده و خواهد بود. اشعار علامه ی یگانه حضرت آیت الله حسن حسن زاده آملی نمونه ی کاملی از آمیختگی عرفان و ادب است، علامه در شعرهایش نشان داده است که با سابقه ی ادبیات پارسی آشناست، شاعران را می شناسد و سروده‌‌های آنان را مطالعه کرده است. همچنین با عارفان همدم بوده و از محضر عرفانی بزرگ همچون علامه فرزانه طباطبایی و دانشمند عظیم اشان علامه ی شعرانی فیض برده است . و از شعر‌‌های علامه حسن زاده املی می شود پی برد که این شاعر فرهیخته با علوم شعری اشنایی کامل دارد و صور خیال را با مهارت خاصی در اشعارش به کار برده است. پژوهش حاضر در بررسی دو عنصر اصلی در علم بیان یعنی کنایه و تشبیه در اشعار علامه حسن زاده املی است که از نتایج آن بررسی دیوان اشعار حضرت علامه از نظر کاربرد و کنایه و انواع تشبیهات برای بیان مبانی عرفان و اخلاقی دیده می شود.