جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : موریس بلانشو و تئودور دبلیو آدورنو از دشوارترین و در عین حال عمیق‌ترین متفکران زیبایی‌شناسی قرن بیستم هستند. در حالی که روش ها و دیدگاه های آنها به طور گسترده ای متفاوت است، آنها در مورد منفی بودن اثر هنری تصور شده از نظر تجربه و امکان یا بیان انتقادی آن نگرانی مشترک دارند. چنین منفی‌گرایی نه نیهیلیستی و نه بدبینانه است، بلکه به وضعیت اثر هنری و استقلال آن در رابطه با زمینه یا تجربه‌اش مربوط می‌شود. هم برای بلانشو و هم برای آدورنو، منفی‌گرایی کلید درک جایگاه اثر هنری در زیبایی‌شناسی پساکانتی است، و اگرچه نشان می‌دهد که هنر چگونه احتمالات انتقادی را بیان می‌کند، هر چند منفی، اما همچنین نشان می‌دهد که هنر دارای ابهامی غیرقابل تقلیل است به طوری که معنای آن می‌تواند امکان‌پذیر باشد. همیشه خودش را نفی می کند این ابهام هنگامی که در ارتباط با زبان در نظر گرفته شود، اهمیت مادی بیشتری پیدا می‌کند، زیرا منفی بودن اثر به معنای بیشتر معقول و تجربی بودن، زیبایی‌شناختی می‌شود. اما با انجام این کار، زبان اثر ادبی به شکلی از تفکر تبدیل می‌شود که مادیت را قادر می‌سازد تا در ابهام خود اندیشیده شود. ویلیام اس. آلن در مجموعه‌ای از خوانش‌های غنی و متقاعدکننده نشان می‌دهد که چگونه یک شیوه تفکر بدیع و دقیق در نوشته‌های اولیه بلانشو پدید می‌آید و چگونه زیبایی‌شناسی آدورنو به رابطه‌ای بین زبان و مادیت بستگی دارد که به‌طور گسترده نادیده گرفته شده است. علاوه بر این، با بازنگری در مسئله اثر هنری مستقل از نظر ادبی، به یک موضوع اصلی در زیبایی‌شناسی مدرنیستی به عنوان شیوه‌ای از تفکر که انتزاعی و ملموس، دقیق و مبهم است، اهمیت انتقادی و مادی بیشتری داده می‌شود. در حالی که نمونه‌هایی از این نوع نوشته‌ها را می‌توان در آثار بلانشو و بکت یافت، مطالباتی که چنین متن‌هایی از خوانندگان می‌گذارند تنها چالش‌ها و امکاناتی را که استقلال ادبی برای اندیشه ایجاد می‌کند تأیید می‌کند.

ترجمه ماشینی : اهمیت فلسفی نوشته های موریس بلانشو به ندرت مورد تردید بوده است. مشخص کردن ماهیت و پیامدهای تفکر او، به ویژه با اشاره به شخصیت کلیدی G. W. F. هگل، بسیار آسان تر شده است. بررسی نشان می‌دهد که تفکر بلانشو پیوسته به سمت زیر سؤال بردن اصطلاحات اندیشه هگل سوق داده شده است، در حالی که در درون مضامین آن باقی می‌ماند، که نشان می‌دهد او تا چه اندازه آثار هگل را با دقت مطالعه می‌کند، اما همچنین چقدر نقد او از آنها رادیکال شده است. به همین ترتیب، این امکان را برای بحثی اساسی درباره تفاوت‌های بین پاسخ‌های بلانشو به هگل و پاسخ‌های ژاک دریدا فراهم می‌کند، با این پیشنهاد ضمنی که از برخی جهات، نقد بلانشو از هگل گسترده‌تر از نقد دریدا است. ویلیام اس. آلن آن جنبه‌هایی از تفکر هگلی را نشان می‌دهد که در نوشته‌های بلانشو نفوذ می‌کند و به نوبه‌ی خود، تحلیل سه‌جانبه‌ای از دریدا، هگل و بلانشو ایجاد می‌کند. پرسش کلیدی که این تحلیل حول آن توسعه می یابد، رابطه بین اندیشه و زبان در رابطه با موضوع نامتناهی و خوانایی آن است. ناخوانایی گزارشی جدید و اساساً فلسفی از اهمیت بلانشو ارائه می‌کند، و همچنین نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های او زمینه را برای آثار دریدا فراهم کرده است، در حالی که پاسخ چالش‌برانگیز منحصربه‌فردی خود را به مشکلات تفکر پسا هگلی توسعه می‌دهد.