جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مفهوم تکنیکی و چند وجهی ژان پل سارتر از جادو برای درک عناصر اساسی فلسفه اولیه او (1936-1943)، به ویژه درک او از ایگو، احساس، تخیل و ارزش، مرکزی است. دانیل اوشیل رشته جادو را در سراسر آثار فلسفی اولیه سارتر دنبال می کند. اولاً، کار سارتر در مورد ایگو (1936) شکل شخصی و بازتابی از آگاهی را نشان می‌دهد که به طور جادویی در سطح ماقبل بازتابی قرار می‌گیرد. ثانیاً، عاطفه (1938) ذاتاً برای سارتر جادویی است، زیرا ویژگی‌های عاطفی در اشیاء به وجود می‌آیند و در نتیجه دنیای عمل‌گرایی را به دنیایی از اسارت تبدیل می‌کنند. ثالثاً، تحلیل‌های The Imaginary (1940) نشان می‌دهد که هر چیزی که ما تصور می‌کنیم، ایجاد خودبه‌خودی آگاهی است که این قدرت را دارد که ما را مسحور و غوطه‌ور کند، حتی تا حدی که تصاویر بر ما تأثیر می‌گذارند. اوشیل که با نظام هستی‌شناختی وجود و نیستی سارتر (1943) به اوج می‌رسد، استدلال می‌کند که سارتر این مفهوم را کنار نمی‌گذارد، بلکه در واقع ریشه‌های هستی‌شناختی را برای آن فراهم می‌کند. این امر در تحلیل های سارتر از ارزش، مالکیت و زبان بیشتر مشهود است. بخش دوم نشان می دهد که چگونه چنین جادوی سارتری برای تعدادی از مطالعات موردی مشخص: هنر، تبلیغات، نژادپرستی و حماقت، و نمونه های خاصی از آسیب شناسی روانی بسیار مرتبط است. اوشیل نشان می‌دهد که وجود جادویی سارتر برای هر انسان‌شناسی فلسفی معاصر مهم است، زیرا اساساً در قلب بسیاری از مهم‌ترین تجربیات ما، چه خلاق و چه آسیب‌رسان، کار می‌کند.