جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در دهه‌هاي اخير، گسترش مطالعات انتقادي در علم سياست، پژوهشگران اسلامي را با مسئله‌اي جدي درباره نقش مطالعات فلسفي و روش‌شناسي‌هاي گوناگون در هويت‌بخشي به دانش سياسي و ارتقاي آن مواجه ساخته است. اين مقاله با استفاده از روش «تحقيق کيفي» به بررسي چيستي، قلمرو و چشم‌اندازهاي روش‌شناسي بر مبناي حکمت صدرايي در مقايسه با ساير روش‌شناسي‌هاي متعارف ‌پرداخته است. فرضيه اصلي مقاله آن است كه روش‌شناسي‌هاي گوناگون مي‌توانند در تطبيق با يكديگر و با توجه به جنبه‌هاي معرفت‌شناختي، هستي‌شناختي، انسان‌شناختي و ارزش‌شناختي گزاره‌هاي گوناگون، به ارتقاي دانش سياست كمك كنند. روش‌شناسي حکمت صدرايي با گسترش منابع، ابزارها و متعلق شناخت، و ترويج نظام ارزشي متعالي، به بازسازي واقعيت در نظريه‌هاي سياسي ياري مي‌رساند. آنچه اين مقاله را متمايز مي‌سازد استفاده از آخرين نظريات استادان متأله و شارحان مکتب صدرايي (مانند استاد شهيد مطهري، آيت‌الله مصباح يزدي و آيت‌الله جوادي آملي) در اين زمينه است.