جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پل میکلوویتز از طریق مطالعه دقیق و تأملات تفسیری، دیالکتیک های کلیدی در پدیدارشناسی روح هگل را بررسی می کند تا با خنثی شدن نظام کلیت هگلی که توسط نیچه افتتاح شد، کنار بیاید. میکلوویتز در تفسیر خود از پدیدارشناسی نشان می‌دهد که چگونه هگل به طرز ماهرانه‌ای ساختارهای روایی را دستکاری می‌کند، حتی در حالی که آنها را انکار می‌کند. میکلوویتز با ردیابی پیامدهای خودتضعیف نهفته در استراتژی بازسازی پدیدارشناختی گذشته‌نگر هگل تا رسیدن به خودآگاهی آن‌ها در شخصیت مرکزی نیچه از زرتشت، استدلال می‌کند که هگل میراثی مشکل‌ساز برای فیلسوفان باقی می‌گذارد و ادعا می‌کند که به «خردهای جامع دست یافته است». دانستن مطلق، و این که نیچه با تضعیف اقتدار فیلسوف پاسخ می دهد.بنابراین پرسش های متافیزیکی در روایاتی که خودآگاهانه با کنایه به میانجی گری می شوند، مجدداً فرموله می شوند و حل می شوند: آنها تبدیل به «فرامدها، الزامات فلسفی می شوند که صریحاً خلقت خود را تصدیق می کنند و جهانی بودن آنها را زیر سؤال می برند. . در بررسی دیدگاه پساآخرالزمانی و ضد هگلی نیچه، میکلوویتز بر این گونه گفت زرتشت تمرکز می کند و تفسیر جدیدی از «بازگشت ابدی» در پرتو خصلت مشکل ساز تکرار ذاتی ساختار روایی اشراق متافیزیکی ارائه می دهد: پروژه هگلی غیرمشابه نیچه، «بازگشت ابدی» مابعدالطبیعه، پیشنهاد می کند که فلسفه را نه به عنوان منبعی منحصر به فرد واقعی از آموزه، بلکه به عنوان آزمایشی نمونه در فراداستان خدمت کند. در نهایت، میکلوویتز همچنین به طور مختصر برخی از تأثیرات «پست مدرن» این تاریخ فکری و پیامدهای آن را برای گفتمان نظری فلسفه بررسی می‌کند - که پایان آن (به معنای تلو) در هگل به پایان رسید. حس مرگ یا نابودی) که نیچه اعلام کرد.