جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش در زمینه نقش ملل مختلف در علوم اسلامی، به‌خصوص برای خود آن ملت، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ایرانیان در طول تاریخ اسلام، خدمات علمی زیادی به علوم مختلف اسلامی از قبیل حدیث، تفسیر، ادبیات عرب و... داشته‌اند. این مقاله به شیوۀ توصیفی - تحلیلی و با جمع‌‌‌‌آوری اطلاعات به روش کتابخانه‌‌‌‌ای در پی پاسخ به این سؤال است که ایرانیان چه نقشی در علم قرائت و فرازونشیب‌های آن در طول نُه قرن نخست (از صدر اسلام تا احیاء مجدد علم قرائت توسط ابن‌‌جزری، یک‌ونیم قرن پس از حمله مغول) داشته‌‌‌‌اند؟ پیشینۀ قرائت در ایران پیش از اسلام، اولین اساتید ایرانی قرائات قرآنی، پراکندگی جغرافیایی و بوم‌های اساتید ایرانی قرائت، حضور ایرانیان در میان قاریان هفت‌گانه، واکنش‌های دانشمندان ایرانی به انتخاب قرائات سبعه از سوی ابن‌‌مجاهد و پایه‌گذاری اختیار قرائات، از مواردی هستند که در این مقاله بررسی شده‌اند. در نهایت می‌توان چنین نتیجه گرفت که اگرچه قاریان ایرانی در مراحل اولیه شکل‌گیری قرائات، نقش خاصی نداشته‌اند اما در مراحل بعدی، از جمله از نظر وجود در میان قاریان هفت‌گانه، و رد یا توسعه نظریه قراء سبعه، شکوفا شده و حضور فعال و ثمربخشی داشته‌اند. همچنین، روحیه روشنفکرانه برخی ایرانیان آنان را از جمود بر قرائت یک قاری بازمی‌داشت بدین ترتیب رو به گزینش و «اختیار» از میان قرائات آوردند. در نهایت، پس از حمله مغول، محافل قرائت در ایران با افول شدیدی روبه‌رو شد و حدود یک‌ونیم قرن بعد، مجدداً تلاش‌‌‌‌هایی برای احیای آن آغاز شد.

احادیث معصومین(ع) همانند قرآن، محکم و متشابه دارند. برخی از احادیث اعتقادی، مفادی شبهه‌انگیز و ظاهری غیرقابل‌قبول دارند که شارحان حدیث، به شرح ظواهر غیرقابل‌قبول و تأویل برای رفع اشکال آن‌ها پرداخته‌اند. این رویکرد، گاهی با استفاده صریح از اصطلاح تشابه و زمانی بدون اشاره به این اصطلاح بوده است. در این مقاله در پی بیان چگونگی عملکرد دو شارح الکافی یعنی علامه مجلسی و مولی صالح مازندرانی در تعریف و واکاوی متشابهات حدیثی در روایات اعتقادی الکافی هستیم. این نوشتار ضمن نشان دادن باور آن دو به اهمیت این مقوله در حدیث بسان اهمیت آن در قرآن، به مبانی نظری آن دو در این مسئله پرداخته و نشان می‌دهد که توجه جدی و وافی به این مقوله داشته‌ و در جهت حل تشابه و رفع تعارض ظاهری این‌گونه اخبار حرکت کرده‌اند. درنهایت، نقدهایی بر تعریفشان از تشابه در حدیث و مصداق‌هایی که برای حدیث متشابه آورده‌اند، وارد شده است.‌

گرچه إحکام و تشابه، وصف مشترک آیات و روایات است اما در علوم حدیث، کمتر از اصول فقه و علوم قرآنی به ‏مسئله محکم و متشابه پرداخته شده است. برخی، نگاهی ساده‌انگارانه به حدیث دارند و قرآن را ظنی‌الدلاله و حدیث ‏را به‌عکس آن، قطعی‌الدلاله می‌دانند درحالی‌که دلالت بسیاری از احادیث نیز غیرقطعی بوده و نگارش آثار فراوان در ‏زمینه فهم، تأویل و حل تعارضات و اختلافات احادیث، شاهدی بر این مطلب است. احادیث نیز همچون آیات قرآن، ‏گاه مورد سوءاستفاده منحرفان قرار می‌گیرد. بی‌توجهی به کشف تشابه در روایات و عدم رفع آن، آسیب‌های نظری و ‏عملی فراوانی به دنبال خواهد داشت. هدف این پژوهش، استخراج اصولی برای کشف احادیث اعتقادی متشابه و نیز ‏کشف تفاوت‌ها یا شباهت‌های این دو مقوله در قرآن و احادیث است. رساله حاضر به روش توصیفی-تحلیلی بر روی ‏احادیث اعتقادی الکافی انجام شده است. در این تحقیق، تلاش شده تعریفی معیار برای حدیث متشابه ارائه شود و ‏سپس راهکارهایی برای تأویل صحیح روایات متشابه، پیشنهاد، و از این راهکارها به‌صورت عملی در شرح احادیث ‏اعتقادی منتخب الکافی استفاده شده است. کاوش‌های ما نشان می‌دهد ماهیت و تعریف تشابه در قرآن و حدیث، ‏یکسان است و شواهدی صریح یا ضمنی بر وجود احادیث متشابه در دست است؛ تشابه در حدیث، نسبی و برخی علل ‏بروز تشابه، ازجمله نقل به معنا مختص احادیث است. همچنین میزان وجود متشابهات در حدیث، تقریباً همسان با ‏مقدار آن در قرآن است. بعضی ابواب الکافی، انباشته از احادیث متشابه و برخی دیگر، فاقد متشابهات‌اند. شارحان، در ‏صورت غیرقابل تأویل بودن حدیث متشابهی در الکافی، گاه حکم به رد و گاه، حکم به توقف در آن روایت داده‌اند.‏