جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : ما می‌توانیم به روش‌های مختلفی در مورد خود فکر کنیم، اما فقط برخی از افکاری که در مورد خودمان مشغول می‌شویم، افکاری هستند که می‌دانیم به خودمان مربوط می‌شوند. من این افکار اول شخص، و جزء چنین افکاری را که موضوعی را که فرد در مورد آن فکر می‌کند – خود – را انتخاب می‌کند – خودپنداره می‌نامم. در این پایان نامه به ارائه گزارشی از محتوای خودپنداره می پردازم. چالش این است که حسابی ارائه کنیم که دو شرط را در تفکر اول شخص برآورده کند. این گزارش باید نشان دهد که وقتی افکار اول شخص را سرگرم می کنیم، چگونه از خود آگاه هستیم، به طوری که حسابی داشته باشیم که اهمیت شناختی افکار اول شخص را مشخص کند. اما، علاوه بر این، اگر حساب ما به موفقیت ارجاعی تضمین شده خودپنداره احترام بگذارد، باید به اندازه توانایی متفکر برای سرگرم کردن افکار اول شخص قوی باشد. من هم موضوع پایان نامه را معرفی می کنم و هم محدودیت های موجود در توضیح رضایت بخشی از آن موضوع را در فصل اول. سپس در فصل دوم مشکل دیگری را مطرح کردم: بیشتر خودشناسی ما آگاهی از حالات ذهنی کنونی ماست و اغلب استدلال می شود که ما فقط بر اساس درون نگری از آن حالات ذهنی می دانیم و می توانیم نسبت دهیم. اولین محدودیت در توضیح افکار اول شخص که در پاراگراف قبل توضیح داده شد مستلزم آن است که اگر قرار است افکارمان اهمیت شناختی ویژه افکار اول شخص را داشته باشند، به نحوی از خودمان آگاه باشیم. با این حال، من استدلال می‌کنم که وقتی از حالات و تجارب ذهنی خود مطلع می‌شویم، ما نه می‌توانیم به طور درون‌نگر موضوعی از فکر و تجربه را مشاهده کنیم. شکست درون نگری در ارائه اطلاعات ادراکی درباره یک موضوع فکری، ما را با مشکل بالقوه بیشتری مواجه می کند. بر اساس معناشناسی فرگه، حس مرجع را تعیین می کند: برای تعیین مرجع اصطلاحاتی که برای بیان آن عناصر استفاده می شود، روی محتوای عناصر فکر حساب می کنیم. اگر به طور درون‌نگر موضوعی از فکر را مشاهده نکنیم، به نظر می‌رسد که در توضیح این مفهوم دچار ضرر شده‌ایم و در خطر پذیرش این موضوع هستیم که نه خودپنداره و نه ضمیر اول شخص ارجاعی نیستند. در ادامه پایان نامه خود پاسخ های مختلفی را در نظر می گیرم که می توانیم به این مشکل ارائه دهیم. ابتدا، بررسی می‌کنم که آیا می‌توانیم با یک گزارش جایگزین از ارجاع اول شخص که بر اساس آن ارجاع توسط یک قانون بازتابی ثابت می‌شود، از مشکل جلوگیری کنیم، و آیا می‌توانیم گزارشی از تفکر اول شخص را نیز بر اساس این گزارش اول شخص قرار دهیم. ارجاع. ثانیاً، من به دیدگاه توصیف گرایانه از تفکر اول شخص نگاه می کنم که به طور بالقوه می تواند هم شرحی از تفکر اول شخص و هم مرجع اول شخص ارائه دهد. این دو پیشنهاد را باید به این دلیل رد کرد که با اهمیت شناختی ویژه تفکر اول شخص ناکام هستند. رویکرد سوم به تفکر اول شخص استدلال می‌کند که ما وقتی در مورد خود فکر می‌کنیم، از خودپنداره عینی استفاده می‌کنیم، مفهومی که به جای مشاهده درون‌نگر یک موضوع، از تجربه بدنی آگاه می‌شود. با این حال، چنین گزارشی نمی تواند افکار اول شخص را که در آن تجسم خودمان را زیر سوال می بریم، معنا کند. در نهایت به بررسی این موضوع می پردازم که آیا می توان اهمیت شناختی تفکر اول شخص را بر حسب مطالب غیر مفهومی اول شخص توضیح داد.