جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به دنبال ایجاد ارتباط بین تعصب علیه و سپس پتانسیل مشارکت دیدگاه های ادبیات و فمینیسم در فلسفه هستم و سعی می کنم به طور همزمان به این دو سؤال پاسخ دهم. ادبیات چگونه می تواند فلسفی باشد؟ چگونه فمینیست ها می توانند فلسفه بنویسند؟ به این معنا که سعی می‌کنم این پرسش‌ها را جدی بگیرم و دقیقاً به آنها پاسخ دهم، این تز در سنت فلسفی تحلیلی قرار می‌گیرد. با این حال، پاسخ من به این سؤالات، و در نتیجه اکثر این تز، به شکل نمایشی غیرسنتی از پتانسیل فلسفی ادبیات است که از طریق سه ژانر ادبی فمینیستی ارائه شده است. داستان های خودکار، داستان های اتوپیایی، و داستان های پلیسی. به نظر می‌رسد استفاده از تقسیم‌بندی‌های عمومی راهبرد مناسبی برای بازپس‌گیری ادبیات به‌عنوان فلسفی است، زیرا نشان‌دهنده همسان‌سازی با دفاع ارسطویی از هنرهای ادبی در برابر حمله افلاطون است. با این حال، من استدلال می کنم که این گونه های ادبی به طور سنتی با عباراتی تعریف شده اند که خواندن فلسفی را ممنوع می کند. من این تعصب ضد فلسفی را افشا می‌کنم و سپس بازیابی می‌کنم، به‌ویژه زمانی که با تجدید نظر ژانر فمینیستی هم‌خوانی داشته باشد. این بازیابی به شکل یک مفهوم‌سازی مجدد فلسفی از هر ژانر، و یک تحلیل تطبیقی خاص از دو متنی است که به‌عنوان نماینده هر ژانر، آنطور که من تصور می‌کنم، اتخاذ می‌شود. به این ترتیب امیدوارم نشان دهم که یادگیری از رمان نه تنها ممکن است، بلکه بسیار سودمند است.