جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : من قصد دارم تفسیری بدیع از فلسفه لایب نیتس ارائه دهم، اول با بررسی اینکه چگونه دیدگاه های مختلفی که هستی شناسی او از جوهر فردی را تشکیل می دهند شامل رد مداوم اتمیسم در فلسفه طبیعی است و ثانیاً، با کاوش در اهمیت این رد در زمینه بزرگتر فیزیک قرن هفدهم. تز من به عنوان یک داستان توسعه ای ساختار یافته است و هر فصل ناپیوستگی ها یا تغییراتی را که لایب نیتس در دیدگاه های خود در مورد فردیت و اتمیسم از سال های اولیه تا اواخر زندگی خود ایجاد می کند، تحلیل می کند. هدف این است که دیدگاه‌های کم‌بازنمایی شده درباره افراد و اتم‌ها را در سراسر آثار لایب‌نیتس روشن کند و در نتیجه درک روشن‌تری از فلسفه او به ارمغان بیاورد. بنابراین، من استدلال می‌کنم که نظام جدید طبیعت، که در اواخر دوره میانی لایب‌نیتس (1695) منتشر شد، نقطه عطفی مهمی در تکامل فلسفی اوست، یک تغییر اصطلاحی و هستی‌شناختی رادیکال در متافیزیک جوهر او. هنگامی که لایب نیتس مفهوم «جوهر ساده»، مترادف آینده «موناد» را به تفصیل بیان می کند، مشکل فردیت سال های اولیه و میانی او (1663-1686) ثانویه می شود. تمرکز از چیزی که مواد را «انفرادی» می‌کند به چیزی که آنها را «ساده» و واقعا «یک» می‌کند، یعنی اتم‌های «متافیزیکی» تغییر می‌کند. من ثابت می‌کنم که این تغییر با یک تقابل انتقادی دو لایه مشخص شده است: اولین رویارویی مستقیم، 1) با فیزیک دکارت، از طریق نقد مفهوم ماده بسط یافته و اصل تشخص دکارت از طریق حرکت مشترک و رویارویی دوم، 2) با رشته های مختلف اتمیسم قرن هفدهم، از جمله ژراولد دکارتی اتمیسم شبه «متافیزیکی» کوردمی و تلاش آن برای بهبود اصل فردیت دکارت. من ادعا می‌کنم که این تقابل دوگانه در نهایت لایب‌نیتس را به فرمول‌بندی هستی‌شناسی بنیادی‌تر، بر حسب «اتمیسم متافیزیکی» مونادولوژی خود (1714) سوق داد. تحلیل من یک فرض علمی مداوم در مطالعات اخیر لایب‌نیتس را پیچیده می‌کند و ادعا می‌کند که لایب‌نیتس در تمام دوران حرفه‌ای خود همچنان همان مواضع بنیادی را در مورد جوهر، فردیت و به طور ضمنی اتم حفظ کرده است. در برابر این نوع تز تداوم کلی، من نشان می‌دهم که: 1) علاقه لایب‌نیتس به دور از نگرانی دائمی، به آنچه که مواد را فردی می‌سازد در پایان عمرش محو می‌شود (مقالات جدید 1703، مکاتبه با ساموئل کلارک، 1714). 2) من تغییر سرنوشت برخی از دیدگاه های دوره اولیه و میانی لایب نیتس در مورد جوهر و فرد (اصل هویت غیر قابل تشخیص ها، فضا-زمان به عنوان ویژگی های فردی) را در آثار متأخر او دنبال می کنم. و 3) من اثبات می کنم که این ادعا که لایب نیتس واقعاً اتمیسم را یا برای مدت کوتاهی یا در تمام طول فلسفه خود پذیرفته است، مشکل ساز است. در حالی که او به نوعی از اتم ها در دوره پاریس (1672-1676) اشاره می کند، این دلیل کافی برای تعهد به اتمیسم نیست. در عوض، این اپیزود باید در چارچوب وسیع‌تر مجموعه‌ای از مسائل مرتبط با یکدیگر، مانند مشکل انسجام بدن‌ها و مشکل ذهن‌ها یا اصول ذهن‌مانندی که آن بدن‌ها را مشخص می‌کند، درک شود. بنابراین، همانطور که از طریق تحلیل استدلال های لایب نیتس علیه اتمیسم در مکاتبات با همتایان علمی خود نشان می دهم (Christiaan Huyghens 1692-1695, Nicholas Hartsoeker 1706-1714)، رد اتمیسم فیزیکی یک نکته اساسی و شگفت آور ثابت در فلسفه او باقی می ماند.