جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حیث التفاتی یکی از ویژگی‌های اصلی حالات ذهنی است که بر اساس آن حالات ذهنی درباره چیزی هستند. از این‌رو، یکی از مسائل فلسفه ذهن تبیین این ویژگی است. موضوع این مقاله بررسی دو جنبه مرتبط این مسئله، یعنی امکان حیث التفاتی و چگونگی تعین محتوای ذهنی، است. در جنبه اول امکان حیث التفاتی را بر اساس آموزه فیزیکالیسم تبیین می‌کنیم و سپس از کیفیت تعین محتوای ذهنی سخن می‌گوییم، که ویژگی معناشناختی حیث التفاتی است. بر اساس نظریه‌های علّی، محتوا و نحوه ارجاعش به خارج از فکر و مغز به وسیله علت یا اوضاع و احوال علّی پدیدآورنده‌اش متعین می‌شود. بنابراین، بازنمودهای ذهنی، یعنی افکار ما، بر حسب ارتباط علّی میان بازنمود و قسمتی از جهان که آن را بازمی‌نمایاند، معنا دارند و به کمک آن می‌توان تبیینی طبیعی و فیزیکی از حیث التفاتی و محتوا به دست داد. ما در این مقاله پس از بیان مبانی این نظریه، یعنی واقع‌گرایی در حیث التفاتی و طبیعت‌گرایی، دو تقریر اصلی نظریات علّی، یعنی وابستگی نامتقارن فودور و معناشناسی دالّ درتسکی، را مطرح، و سپس ارزیابی می‌کنیم. مهم‌ترین اشکال نظریات علّی در هر دو تقریرش، ناتوانی در تبیین محتوا و معنای مفاهیم منطقی و فلسفی و نیز مفاهیم عدمی، خطای قاعده‌مند و باورهای آینده است. تقریر فودور در تحویل اطلاعات مبهم است و تقریر درتسکی از این‌همان‌انگاری دانش و باورهای ما با اوضاع و احوال علّیِ به‌ وجود‌آورنده آنها با مشکل مواجه است و از این‌رو هر دو، ناتمام‌اند.