جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی و استنتاج مزیت‌های داستان‌های فلسفی و کاربرد‌های آن به عنوان متون درسی است. روش پژوهش: روش تحقیق توصیفی– استنتاجی (تحلیل پیش رونده) است. منابع مورد بررسی شامل داستان‌هایی می‌باشد که توسط پیشگامان فبک ارائه شده است. برا‌ی تبیین ضرورت داستان‌های فلسفی به عنوان متون درسی، مفهوم فلسفه از دیدگاه بنیانگذاران برنامه فبک بررسی شده و دلایل‌شان مبنی بر اینکه پرسش‌های کودکان و نوجوانان گاهی می‌تواند فقط در کندوکاو فلسفی یافت شود ارائه می‌گردد. سپس به اهمیت توضیح نمادین و قابلیت‌های فلسفی داستان از منظر بنیانگذاران برنامه فبک پرداخته می‌شود. یافته‌ها: براساس نتایج از نظر بنیانگذاران برنامه فبک این داستان‌ها نه تنها مفیدند بلکه برای رسیدن به اهداف تعلیم و تربیت ضروری‌اند. می‌توان نتیجه گرفت که داستان‌های فلسفی ظرفیت‌های خوبی برای استفاده در برنامه‌های درسی را دارند و از دیدگاه بینیانگذاران برنامه فبک دارای مزیت‌های جذابیت، محرک فکر بود، زنده‌تر بودن نسبت به متون دیگر و مرتبط ساختن مباحث کلاس با متن زندگی دانش‌آموزان هستند. نتیجه‌گیری: براساس نتایج به نظر می‌رسد که داستان‌ها در تمام زمینه‌های معرفتی می‌توانند با کمک کندوکاو کلاسی به ساخت معرفتی دانش‌آموزان بیانجامند.

از ویژگی‌های برجستة حکمت متعالیه، توجهی است که به زیبایی در صنایع لطیفه دارد. ملاصدرا از منظر وجودشناسی به هنر و زیبایی‌شناسی هنری و ارتباط عشق و هنر و توانمندی‌های نهفته در هنر نگاه کرده و به ‌جزییاتی پرداخته که در افق زیبایی‌شناسی قابل توجه و تأمل است. طبق مفروضات هستی شناختی و انسان شناختی ملاصدرا، انسان دارای عوالمی است و هنر به عنوان صنایع لطیفة انسان در این عوالم رشد و نضج می‌یابد. در‌ این مقاله تلاش شده است که هنر و آفرینش به عنوان اثر هنری از منظر ملاصدرا تبیین شود. بر اساس نتایج پژوهش در حکمت صدرایی هنر متعالی از نظر ملاصدرا آدمی‌‌را به تشبه به باری تعالی می‌‌رساند. ملاصدرا به‌هنر به‌صورت عام و فراگیر می‌نگرد و به آن صبغة معنوی و قدسی می‌دهد. از آنجا که هنر و صنایع لطیفه را با عشق عفیف و زیبایی‌شناسی معنوی پیوند می‌زند و هدف از آن را رسیدن به معشوق حقیقی و زیبایی‌های ملکوتی تلقی می‌کند و در واقع برای هنر جایگاه ارزشی، معنوی و قدسی قایل است. ملاصدرا در تلقی خود از هنر گامی فراتر نهاده و دیدگاه خود را در قالب یک نظریة واحد که می‌توان آن را «محاکات متعالی» خواند ارائه می‌کند.