جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : من استدلال می کنم که اندیشه نیچه در مورد عود ابدی صرفاً نوعی آزمایش فکری است که دو شکل درگیر شدن دارد. شکل اول تعامل مخرب است و منجر به فروکاستن اصول منطق کلاسیک به نیهیلیسم معرفتی می شود. در این شکل اول، نیچه به عود ابدی می اندیشد، همانطور که در فیلسوفان پیشین تا پایان آن ارائه شده است. شکل دوم تعامل به پیش فرض های منطق کلاسیک نیاز ندارد و از طریق تأثیر انزجار ساخته می شود. این حالت دوم تعامل می تواند به دو نتیجه منجر شود. بدبینی خودکشی یا تایید زندگی کار درباره عود ابدی که محققان معمولاً آن را منتشر می‌دانند، تعهد مثبت بسیار کمی به وضعیت هستی‌شناختی یا متافیزیکی عود ابدی دارد. با این حال، اگر عود ابدی نشان دهنده ماهیت فیزیکی جهان باشد، همانطور که نیچه گاهی در یادداشت های خود در مورد آن حدس می زند، این به استدلال ویرانگر و یا عاطفی او آسیبی نمی رساند. شکل عاطفی درگیری به ما اجازه می دهد تا در مورد ظهور این ایده آل تأییدی بدون تعهد مثبت قوی به متافیزیک یا معرفت شناسی خاص فکر کنیم. ظهور چنین ایده‌آلی ممکن است در سازمان‌های فیزیکی مختلف جهان قابل تحقق باشد. زندگی جدیدی که آرمان را تایید می کند، شکلی از اومانیسم نیست. بلکه نیچه فکر می کند که فکر عود ابدی «انسانیت» آینده را تولید خواهد کرد. فکر عود ابدی، از طریق بدبینی خودکشی، کسانی را انتخاب می کند که نمی توانند زندگی را تأیید کنند. این امر باعث رشد انسانیت جدیدی می شود که می تواند زندگی را تأیید کند و نوع جدیدی از شادی را ایجاد کند که قبلاً برای انسان ها ناشناخته بود. این آرمان جدید، amor fati [عشق به سرنوشت]، صرفاً آشتی با رنج و سختی گذشته نیست. بلکه باید خواست و امیدوار بود که چنین چیزی وجود داشته باشد. این آرمان که در اختیار قدرتمندترین افراد آینده است، بیانگر اراده به قدرت است. این ایده آل سختی ها و چالش های موجود در دریای زندگی را به عنوان بخشی از آنچه ما را واقعاً بزرگ و زندگی ما را ذاتاً ارزشمند می کند درک می کند.