جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : ریکور در موارد متعدد هدف تحلیل های فلسفی خود را «مبادله ایگو، استاد خود، با خود، شاگرد متن» توصیف کرده است. بررسی ما توسعه این موضوع را از طریق بررسی دقیق فلسفه پدیدارشناختی-هرمنوتیکی ریکور دنبال می کند. در مقابل پدیدارشناسی هوسرل، می‌بینیم که چگونه ریکور برنامه‌ای برای بازیابی خود آغاز می‌کند که آگاهی را از بی‌واسطگی رادیکالیت خودپایه‌دار جدا می‌کند. ریکور با نگاهی به دنیای چند معنایی متن، مسیری از میانجیگری غیرمستقیم تخیلی را به عنوان مسیری به سوی تفسیر خود انتخاب می کند. تخیل که با آثار فرهنگی (نشانه ها، نمادها و متون) همبستگی دارد، هسته مرکزی درک ریکور از خود بودن را تشکیل می دهد. اثر تخیل که قبلاً در انتشارات اولیه او به عنوان ساختار میانجی خودبودن عمل می کرد، از یک اصطلاح سوم متعالی به یک فرآیند زبانی تبدیل می شود که جهان های صوتی را در مقابل آگاهی می سازد تا خود در آن ساکن شود. تحلیل ریکور از استعاره و روایت نشان می‌دهد که خود بودن وظیفه‌ای است که با استفاده از تفسیر زبانی انجام می‌شود. با این حال، چنین تفسیری از خود، با جهان متنی به عنوان جهان دیگر، ساخت زبانی است که گرفتار خود هویتی معنایی است. برنامه ریکور برای مبادله ایگوی خود محصور، برای شخصی که توسط متن مرید شده است، چنان درگیر معناشناسی هویت می شود که خودبودن با عینیت بخشیدن به فرآیند بازتابی برابر می شود و هرگز به امر صمیمی پرداخته نمی شود. سطح ساختار بازتابی خود در رابطه با دیگری بودن. این امر پیامدهای مهمی دارد که باید توسط فلسفه دین مورد بررسی انتقادی قرار گیرد.