جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : برای فیلسوفانی که به دنبال ارائه گزارشی از ماهیت ویژگی های اخلاقی هستند، اولین قدم مهم، شناسایی مبهم های گفتمان اخلاقی است. این افسانه‌ها نقش‌هایی را مشخص می‌کنند که تصور می‌شود ویژگی‌های اخلاقی ایفا می‌کنند، به طوری که هر خاصیتی که ممکن است به طور قابل قبولی با نادرستی اخلاقی شناسایی شود (مثلا) باید برای ایفای آن نقش مناسب باشد: باید عینی، هنجاری، مقوله‌ای، مقتدرانه، قابل شناخت و یکپارچه در چارچوب طبیعت گرایی متافیزیکی، یافتن نامزدهای مناسب برای ایفای این نقش بسیار دشوار است. از سوی دیگر خداباوری سنتی منابع مفهومی را با خود به ارمغان می‌آورد که برای پایه‌گذاری یک واقع‌گرایی اخلاقی قوی بیش از اندازه کافی هستند. دستورات الهی و نگرش‌های الهی هر دو نامزدهای مناسبی برای ایفای نقشی هستند که گفتمان اخلاقی برای ویژگی‌های اخلاقی ایجاد کرده است. برخلاف بسیاری از حکمت‌های فلسفی دریافت‌شده، گزارش‌های فرااخلاقی که دلالت بر وابستگی حقایق اخلاقی به حقایق الهیاتی دارند، با هیچ مشکل غیرقابل‌العاده‌ای مواجه نیستند. نگرانی‌ها مبنی بر اینکه گزارش‌های فرااخلاقی خداباورانه متضمن پیامدهای نامطلوب مختلفی هستند - به عنوان مثال. اینکه جهان‌های احتمالی نزدیکی وجود دارند که در آن‌ها هیچ چیز از نظر اخلاقی اشتباه نیست، بسیاری از ادعاهای اخلاقی ماهوی به‌طور خودسرانه درست هستند، اگر اصلاً درست باشند، و اینکه نسبت‌های خصوصیات اخلاقی به خدا زائد یا نامنسجم هستند - می‌توان نشان داد که بی‌اساس است. بنابراین فیلسوفان خداباور دلیل خوبی برای ایجاد گزارش‌های فرااخلاقی متمایز خداباورانه است. روایات گذشته از این دست عمدتاً بر دستورات الهی متمرکز بوده است. با این حال، یک گزارش مبتنی بر نگرش الهی، امیدوارکننده‌تر است، که طبق آن ویژگی‌های اخلاقی با نگرش‌های الهی عامل‌دار یکسان است (مثلاً اشتباه اخلاقی یک عمل به این معناست که خدا از شخصی که آن را انجام می‌دهد ناراضی باشد). این گزارش می‌تواند بسیاری از ظرافت‌های ارزیابی اخلاقی را بهتر از طیف گسترده‌ای از رئالیسم‌های اخلاقی دیگر، چه خداباورانه و چه غیرخداباورانه، در خود جای دهد. به طور خاص، گزارش مبتنی بر نگرش، پیوند قوی و از لحاظ نظری مطلوبی را بین سرزنش و انجام اشتباه حفظ می‌کند. این نظریه به دلایل متعددی از جمله توانایی آن در حفظ وضعیت وجهی حقایق اخلاقی و همخوانی آن با تصور مستقل و قابل قبول و جذاب از زندگی دینی، برتر از نظریه فرمان الهی است.