جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : درک تصاویر مذهبی و کاربردهای آن روی صحنه برای تفسیر درام ضروری است، همانطور که در آیین های مقدس یونان باستان شروع شد. در آمریکای پس از جنگ جهانی دوم، نمایشنامه نویسان عناصر مذهبی قدسی خود را کنار گذاشتند و در عوض از آنها به عنوان دال های اومانیسم سکولار استفاده کردند تا اصول ایدئولوژیک مرکزی برای آگاهی آمریکایی را بسازند یا نقد کنند. این پژوهش به بررسی رابطه در صحنه مدرن بین مذهب (اعم از رسمی و مدنی) و مفهوم «آمریکا» در آثار جیمز بالدوین، بیل سی دیویس، کریستوفر دوراننگ، دایان شفر و جان پاتریک شانلی می پردازد. هر یک از آنها برای ایجاد انطباق با (یا نقد) حس استثناگرایی آمریکایی که در دوره پس از جنگ جهانی دوم حاکم بود، از دین استفاده کردند. این پژوهش بر ویژگی‌های روحانیون به تصویر کشیده شده توسط این نمایشنامه‌نویسان متمرکز است: عمل‌گرایی، حاشیه‌نشینی، نسخه‌نویسی و پارانویا. این شخصیت‌ها گرچه دامنه محدودی دارند، اما دغدغه‌های موضوعی این شخصیت‌ها بازتاب عناصر مذهبی دیگری مانند کروسیبل آرتور میلر یا آلیس کوچک ادوارد آلبی است. هر یک از نمایشنامه نویسان در این پژوهش تلاش می کنند نشانه های دینی - در این مورد، شخصیت های آنها - را دوباره رمزگذاری کنند تا درک مخاطب را ایجاد کنند که این افراد بیانگر یک تفسیر اجتماعی بزرگتر هستند. این مطالعه با تکیه بر انسان‌شناسی و نشانه‌شناسی تئاتر، به‌ویژه آثار ویکتور ترنر، پیتر بروک، و کایر ایلام، و نیز نظریه‌پردازان دین مدنی آمریکا مانند رابرت بلا، راه‌هایی را نشان می‌دهد که از دین روی صحنه برای تعریف ایدئولوژی آمریکایی استفاده شده است. و همچنین ارتباط بین روحانیون نمایشی و شخصیت های اجتماعی بزرگتری را که آنها نمایندگی می کنند، ایجاد کند.