جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تفسیر فلسفه فردریش نیچه از زمان جنون او در آغاز سال 1889 منبع مناقشه بوده است. یکی از جنبه های اندیشه او، به ویژه، از دهه 1930 محل مناقشه بین محققان بوده است - اندیشه او در مورد ابدیت. عود. این زمانی بود که محققان برای اولین بار توجه قابل توجهی را به دشواری تفسیر این آموزه در چارچوب کلیت فلسفه او معطوف کردند. آثار کارل یاسپرس، مارتین هایدگر و کارل لویت در تثبیت عود ابدی به عنوان بخش مهمی از فلسفه نیچه مؤثر بودند. در میان این سه، تفسیر لویت از عود ابدی بیشترین تأثیر را داشته است: از نظر لویت، عود به دو نیمه غیرقابل قیاس تقسیم می شود، یک دکترین کیهان شناختی در مورد ابدیت جهان و یک دکترین انسان شناختی در مورد زندگی انسان. این نیمه‌ها با یکدیگر در تضاد هستند و نمی‌توان آنها را برای ایجاد یک وحدت منسجم گرد هم آورد - موضعی که عمدتاً از زمان لوویت در بورس تحصیلی پذیرفته شده است. این پایان نامه با بررسی آثار نیچه، که از اولین ها شروع می شود و به سمت نوشته های نهایی او (برعکس رویه لویت) پیش می رود، سعی در تصحیح این تفسیر دارد. نتیجه، تفسیر جدیدی از عود ابدی است که انسجام این دکترین را روشن می کند. منشأ این اندیشه در تأمل نیچه در مورد ماهیت علم و تأثیر مخرب آن بر زندگی در تولد تراژدی و به طور قابل توجهی در مقاله «تاریخ» (1874) نهفته است. تلاش نیچه برای یافتن یک موقعیت علمی تأیید کننده زندگی منجر به چیزی می شود که او آن را "علم همجنسگرایان" می نامد، که علم و زندگی را در عود ابدی یکپارچه می کند. در حالی که این تفکر در آثاری مانند علم همجنس‌گرایان و این‌گونه گفت زرتشت محوری باقی می‌ماند، به نظر می‌رسد در آثار بعدی او در پس‌زمینه محو می‌شود. با این حال، بررسی دقیق این آثار بعدی نشان می‌دهد که نقدهای نیچه از حقیقت، علم و دین در «ارزیابی مجدد همه ارزش‌ها» به شالوده عود ابدی وابسته است. خواندن آثار نیچه به صورت زمانی نه تنها تفسیری به دست می دهد که انسجام عود ابدی را نشان می دهد، بلکه وحدت فلسفه تاریخ و فلسفه علم او را نیز نشان می دهد.