جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در پایان‌نامه‌ام ماهیت و محدودیت‌های مشاهده‌ی پدیداری را تحلیل می‌کنم: عدم امکان ذهن انسان برای درک ساختار نهایی هستی یا، همانطور که علم به‌طور دیگری آن را جهان می‌نامد. این تحقیق تا حدودی ناشی از ادعای برخی فیزیکدانان محترم بود که ما روزی همه چیز یا همانطور که اغلب می گویند ذهن خدا را خواهیم دانست. پایان نامه من حول فصل مرکزی (سومین) ساخته شده است که در آن ماهیت درک ما از رویدادها را تحلیل می کنم. در آنجا ادعا می‌کنم که وقتی تحت یک تحلیل دقیق قرار می‌گیریم، مفهوم رویداد به‌عنوان رخ‌داده در زمان و اشغال مدت زمان، به نوعی مفهومی متناقض است. در حالی که از یک طرف یک رویداد باید به عنوان یک مدت در نظر گرفته شود، از سوی دیگر این مدت زمان ضروری به این معنی است که هر رویدادی را که مشاهده می کنیم، آن چیزی نیست که واقعاً اتفاق می افتد. این به این دلیل است که وقوع آن شامل هر چیزی است که در این مدت اتفاق می افتد: رویدادهای فرعی خاصی که وقتی مشاهده می شوند همان ماهیت متناقض را نشان می دهند. بنابراین، هر گاه رویدادی را که مدت زمان زیادی را اشغال می‌کند، متمایز کنیم، شامل رویدادهای فرعی قابل دانستن یا فرضیه‌ای خواهد بود. اما این بدان معناست که هیچ یک از رویدادهای مشخص شده نمی تواند یک رویداد واقعی باشد، یا از نظر هستی شناسی، انبوهی از رویدادها را خواهیم داشت که همگی همزمان با رویداد اصلی اتفاق می افتند. من استدلال می‌کنم که در این مرحله، ما باید تیغ اوکام را به کار ببریم، و این شامل انکار واقعیت (به معنای اساسی) برای هر رویدادی است که به‌طور فوق‌العاده توصیف شده است. آنها باید یا همه واقعی باشند (چون همه آنها از یک ماهیت مشاهده ای هستند)، یا هیچ یک از آنها واقعی نخواهند بود. آنها نمی توانند همه واقعی باشند، زیرا این امر منجر به یک افزونگی غیرقابل قبول در هستی شناسی ما می شود، بنابراین باید نتیجه بگیریم که هیچ یک از آنها واقعی نیستند. ما حتی نمی توانیم ادعا کنیم که هر سری از رویدادهای فرعی در سطح خودش واقعی است، زیرا نمی توانیم بپذیریم که چندین سطح از واقعیت وجود دارد. واقعیت باید یک مفهوم کامل باشد یا بی فایده است، نمی توان آن را از ظاهر خارق العاده تشخیص داد.