جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: کاترین مالابو، آنتونیو نگری، جان دی. کاپوتو، برونو بوستیلز، مارک سی تیلور، و اسلاوی ژیژک به هفت نفر دیگر – از جمله ویلیام دزموند، کاترین پهل، آدریان جانستون، ادیت ویشوگرود و توماس آ. لوئیس- می‌پیوندند تا اندیشه هگل را در فلسفه، سیاست و دین قرن بیست و یکم. این متفکران با حذف ادعاهایی مبنی بر پایان یافتن تکامل اندیشه و تاریخ، از نوآوری های هگل در برابر بی ربط بودن محافظت می کنند و مهمتر از همه، تمایز سکولار و مقدس را مجدداً تغییر می دهند. این مشارکت های اولیه بر تحلیل هگلی و ارزش دگرگون کننده اندیشه فیلسوف در رابطه با «روی به دین» کنونی ما متمرکز است. ملابو موتیف اعتراف هگل را در رابطه با بخشش توسعه می دهد. نگری در مورد فلسفه حق هگل می نویسد. کاپوتو بر الاهیات رادیکالی که توسط هگل ممکن شده است، تاکید می کند. و Bosteels خوانش های مد روز از فیلسوف را نقد می کند و بر ضد تقلیل پذیری دیالکتیک او استدلال می کند. تیلور مطلق بودن هگل را به عنوان فرآیندی از بی قراری بی پایان باز پس می گیرد، و ژیژک مفاهیم مذهبی مفهوم رها کردن هگل را دوباره بررسی می کند. این مقالات که منعکس کننده مسیر خود فیلسوف هستند، از طریق سیاست، الهیات، هنر، ادبیات، فلسفه و علم به صورت دیالکتیکی پیشرفت می کنند، گفتمان های نظری پیشرفته را طی می کنند و راه هایی را که هگل در آنها زندگی می کند، روشن می کند.