جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از زمان هگل، فلسفه نمی تواند از اندیشیدن به پایان خود دست بردارد. دگرگونی های خشونت آمیزی که فلسفه هگل در ساختار اصطلاحات فلسفی و در شرایطی که فلسفه بر اساس آنها امکان پذیر است، کشف و ایجاد کرده است، موضوع هاماخر است. هاماخر با شروع از تفاسیر هگل بر کتاب مقدس، تبارشناسی و آشکار شدن اندیشه هگل را در آثار بالغ خود - پدیدارشناسی روح، دایره المعارف، فلسفه تاریخ - با تمرکز بر محدودیت ها و مرزها، محدودیت ها و انتهای مفهومی آن دنبال می کند. و حرکات متنی از آنجا که مفهوم برای هگل پایان چیز است - نقطه ای که در آن به اوج می رسد - زیرا با جدا شدن از محتوای بازنمایی آن اتفاق می افتد، رد این انشعاب در مفصل بندی گفتمانی آن نقش بسته است. متن هگلی با مجموعه ای از اصطلاحات و موضوعات نقطه گذاری شده است که بر اساس منطق نقطه عطف عمل می کنند: یک کارکرد مخالف خود را فعال می کند، آنها به عنوان منافذ بین تجربیات متقابل منحصر به فرد عمل می کنند و وحدت آنها را برقرار می کنند. این رویه دیالکتیکی لنگ می‌زند، وحدت آن از بین می‌رود، منافذ به آپوریا تبدیل می‌شوند، هر جا که ضرورت‌های مفهومی از واقعیتی که القا کرده‌اند فراتر رود. هاماخر نشان می دهد که دیالکتیک، که از طریق آپوریا پیش می رود، همچنان قادر به توضیح حرکت خود نیست. نظام هگل را باید از جایی خواند که گسستش با پایانش همگرا نشود. استدلال هاماخر با تحلیل هر دو جنبه تاریخی و سیستماتیک فلسفه هگل، پرداختن به کانت و فتیشیسم مذهبی، نیچه و تکرار غیرممکن همان، مارکس و عطر دین، فروید و بدن هیستریک، به سمت آنچه در فلسفه هگل است معطوف می شود. روح در برابر معنویت ایستادگی می کند و فلسفه را شکست می دهد. آرمان‌گرایی نظری، با آرزوی آخرین فلسفه، باید تمام نظام‌های قبلی را در خود بگنجاند و ادغام آن را معنوی کند. منطق بلع آن باید با دفع و حالت تهوع (اکل) هر چیزی را که در برابر تصاحب مقاومت می کند رد کند. هاماخر با تأکید بر ادعای هگل مبنی بر ارائه الهیات سیاسی جامعه مدرن، نشان می دهد که مکانیسم تهوع برای دست نخورده نگه داشتن سیستم در واقع خود مکانیزمی بیگانه با بدن آن است. از ادغام موعود جلوگیری می کند، ایده آل سازی را شکست می دهد، بدنه سیاست را متلاشی می کند، و ادعای قدرتمندترین هستی شناسی جامعه مدرن را برای نشان دادن پایان، تکمیل و کامل - پلروم - فلسفه و تاریخ باطل می کند. آنچه باقی می ماند -غیر قابل هضم، ناخوانا، ناگفتمانی- نوع دیگری از گفتمان و ژست عملی دیگری را می طلبد: به سمت پلروما غیر از هگل.

ترجمه ماشینی: پونتیوس پیلاطس یکی از مرموزترین شخصیت های الهیات مسیحی است. تنها غیر مسیحی است که در اعتقادنامه نیقیه نام برده شده است، او به عنوان یک ناظر ظالم استعمار در روایت های سکولار، به عنوان قاضی متضاد متقاعد به بی گناهی عیسی در اناجیل، و به عنوان یک مسیحی پارسا یا یک شیطان مجازی در مسیحیان بعدی معرفی شده است. نوشته ها این کتاب نقش پیلاطس در محاکمه عیسی را به عنوان نقطه آغازی برای بررسی کارکرد قضاوت حقوقی در جامعه غربی و راه هایی که چنین قضاوتی ما را ملزم به قضاوت در مورد ادعاهای رقیب امر ابدی و تاریخی می داند، قرار می دهد. درست در زمانی که آگامبن در حال پایان دادن به پروژه دهه‌ها Homo Sacer خود است، پیلاطس و عیسی نور قابل توجهی را در مورد آنچه در کل آن مجموعه در خطر است می‌تابانند. در عین حال، شاید بیش از هر یک از آثار اخیر نویسنده، روی خود ایستاده است. بنابراین به عنوان یک مکان شروع عالی برای خوانندگانی است که در مورد رویکرد آگامبن کنجکاو هستند اما نمی دانند از کجا شروع کنند.

ترجمه ماشینی: جورجیو آگامبن در تلاش برای پاسخ به پرسش مطرح شده از عنوان این کتاب، به خود ایده فلسفه نمی پردازد. در عوض، او به ظاهراً بی‌اهمیت‌ترین مؤلفه‌های آن روی می‌آورد: واج‌ها، حروف، هجاها، و کلماتی که در کنار هم قرار می‌گیرند تا عبارات و ایده‌های گفتمان فلسفی را بسازند. خلاصه ای از اندیشه آگامبن، این کتاب شامل پنج مقاله در پنج موضوع نمادین است: صدا، گفتنی، تقاضا، پروم و میوز. مطابق با روش شناسی علامت تجاری نویسنده، هر مقاله بررسی های باستان شناسی و نظری را در هم می آمیزد: بازسازی بیمار از نحوه ابداع مفهوم زبان در آنجا با تلاشی برای بازگرداندن اندیشه به جایگاه آن در صدا مطابقت دارد. با تفسیری غیرعادی از ایده افلاطونی، تحلیل روشنی از رابطه بین فلسفه و علم، و بحرانی که هر دو امروز درگیر آن هستند، مطابقت دارد. در پایان، هیچ پاسخی جهانی برای این که چه چیزی یک پرسش غیرممکن یا پایان ناپذیر است، وجود ندارد، و نوشته فلسفی - مشکلی که آگامبن هرگز با آن دست و پنجه نرم نکرده است - شکل پیش درآمدی برای اثری به خود می گیرد که باید نانوشته بماند.