جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پرستش امری انسانی است که از آغاز خلقت تا کنون روح انسان را به سمت یک نقطۀ متمرکز ( خدا ) سمت و سوق بخشیده است. ادیان مختلف با وجود اختلافات ظاهری در نیت مندی گرایشات دینی و ظهور عملکردیشان در ارائۀ مناسک عبادی ، همه و همه به امر پرستش ، گرایش داشته اند ؛ همچنین در مسیر استعلای روج انسانی که همانا مایۀ رهایی و رستگاری است ، پویا بوده اند. یکی از دیدگاههای مهم قابل تحلیل در این زمینه ، دیدگاه عرفانی است که تقریباً در ادیان مختلف ، پرستش را به گونۀ معرفت درونی از طریق رابطۀ عاطفی انسان با خدا ، تبیین می نماید. این مقاله می کوشد تا ابتدا به اثبات گرایش فطری همۀ ادیان به یکتاپرستی و استعلا، با توجه به منابع مکتوب عرفان اسلامی و استناد به آیات قرآنی و نگرش های ادیان دیگر بپردازد. سپس مفهوم گرایش عقلانی دینی و امر پرستش را در میان ادیان مختلف و عرفان اسلامی بررسی کرده و گونه های ظهور عملکردی آنها را بیان نماید. در نهایت به بررسی سویه های استدلالی فعل پرستش که اساساً از بُعد عاطفی انسان نشأت گرفته است، می پردازد.