جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پارادوکس پرایور که اولین بار توسط «آرتور پرایور» و براساس مفهوم «التزام» طرح و اثبات شده از دیرباز مورد بحث و مناقشه منطق‌دانان بوده است. التزام به این معناست که انجام عملی فرد را ملزم به انجام عمل دیگری کند و به دو صورت اصلی فرموله شده است که هر دو منجر به مشکلات شهودی می‌شوند از جمله براساس فرمول التزام این قضیه در منطق تکلیف قابل اثبات است که «انجام یک عمل ممنوعه فرد را ملزم به انجام هر عمل دیگری می‌کند» که به جهت اخلاقی و عرفی کاملاً غیرقابل پذیرش است. در همین راستا در تحقیق حاضر به تفاوت‌های برداشت‌های عرفی و صوری و وجود تفاوت‌های حسی، روانشناسی، فلسفی و ... در افراد و اقوام مختلف پرداخت شده و بر تأثیر فاکتورهای مختلفی مانند نسبیت معنایی، ابهام کلام عرفی و وجود معرفت‌های ضمنی ناآشکار ولی مؤثر در تعامل بین فرستنده و گیرنده پیام و تفاوت آن با شیوه اکید و حداقلی منطق صوری تکلیف تأکید شده است و لذا می‌بایست در یک متن بسیار وسیع ارزیابی شود. در تحلیل پارادوکس به روش‌های محدود کردن سیستماتیک اعمال قاعده معرفی فصل که علت اصلی شکل گیری پارادوکس است پرداخت شده است. همچنین پارادوکس در منطق‌های مختلف بررسی شده، تلاش شده با توسیع و تقلیل‌های سیستماتیک پارادوکس حل و فصل شود. لذا بدون در نظر گرفتن پیش فرض فلسفی خاص و با اضافه کردن برخی عوامل مؤثر ولی طرح نشده در نظام استاندارد منطق تکلیف مانند زمان، شرایط انجام گزاره‌ها، استثناءپذیر بودن برخی قواعد و ... پارادوکس منحل یا توجیه می‌شود و حتی با مقایسه تکالیف در زمینه مشترک، تکلیف واقعی قابلیت اشتقاق می‌یابد.