جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سیمرغ پرنده‌ای اساطیری است که از گذشته‌های دور تاکنون در حوزه تفکر، تمدن، فرهنگ و اندیشۀ ایرانیان بال­ و­پر­ گشوده و در اشکال گوناگون خود را به ­نمایش­ گذاشته ­است. قدیمی‌ترین متن حاوی اسطورۀ سیمرغ، اوستاست و در حوزۀ زبان و ادبیات فارسی، شاهنامه از مهم­ترین مجال‌های ظهور سیمرغ است و در قرن ششم، سیمرغ در حیطۀ ادبیات عرفانی نیز تجلی­ می‌یابد. این پرند­ۀ اساطیری در هر دوره با نقش و رنگ متناسب آن زمان بروز و ظهور داشته­است. سبک هندی سبک مضمون ­آفرینی با ایده‌های گذشته است و صائب تبریزی از بزرگ‌ترین شاعران این سبک به­ شمار­می‌رود که در دوره رکود عرفان، به مضامین عرفانی بسیاری توجه­ نشان­ داده­است. در این مقاله که به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام­ شده ­است، بر آنیم تا چگونگی بروز و ظهور سیمرغ اساطیری- حماسی و سیمرغ عرفانی را در شعر صائب بررسی­ کنیم. بنابراین سؤال موردنظر این است که با­توجه­ به تلاش‌های گوناگون صائب برای مخالف‌خوانی و مضمون‌آفرینی در حوزه­های مختلف، وی از سیمرغ چگونه برای مضمون‌سازی استفاده­ کرده ­است و بیشتر در چه حوزه و برای بیان چه مفاهیمی از این پرنده اساطیری بهره گرفته ­است؟ پژوهش نشان­ می‌دهد که صائب علاوه­ بر بهره‌گیری از داستان سیمرغ اساطیری در شاهنامه، از سیمرغ عرفانی در منطق‌الطیر نیز بهره­ گرفته ­است و ابهت، جلال و شکوه سیمرغ، عنصری برگرفته از هر دو حیطۀ حماسی و عرفانی است که در شعر صائب به ­زیبایی استفاده ­شده ­است.