جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شخصیت­های دینی مخصوصاً پیامبران الهی همیشه جایگاه ویژه­ای در شعر داشته­اند. در این میان، داستان موسی و خضر (علیهما­السلام) از جمله داستان­هایی است که بر ادبیات فارسی و عربی به­ویژه- شعر فارسی- تأثیر به­سزایی داشته­است. رخدادها، حوادث، صحن­ها، پیام­ها و رموز داستان این دو بزرگوار، در قالب اینکه موسی (ع) سمبل شریعت­گرایی و خضر (ع) نماد پیر طریقت می­باشد، در شعر فارسی و عربی تجلّی­یافته­است. این مقاله، بر آن است که بن­مایه عرفانی داستان موسی و خضر (علیهما­السلام) را در شعر فارسی و عربی بررسی نماید و رمزها، اشارات و دلالت­های معنایی استفاده از داستان موردنظر را در اشعار موردنظر، تحلیل­کند. یافته­های پژوهش حاکی از آن است که در شعر فارسی، سیمای این دو بزرگوار، سیمایی عارفانه و تابناک است و داستان آن­ها از طریق تأویل، رمز و نمادپردازی محمل اندیشه­های والای عرفانی می­شود. درحالی­که در شعر عربی – که بیشتر شاعران معاصر در مورد آن سخن­گفته­اند- بن­مایۀ عرفانی این داستان، ماهیتی سیاسی یافته و با موضوع مقاومت پیوندمی­خورد. لازم به ذکر است که در شعر معاصر عربی، موسی (ع) سمبل انسان­های شریعت­گرا معرفی­شده که اطلاعی از اوضاع ندارند و همیشه به­دنبال پرسش هستند، درحالی­که خضر (ع) نماد پیر طریقت و اهل دل است که از عالم غیب خبردارد و موسی (ع) را از سردرگمی­ها نجات­می­دهد.

برخی از منظومه های عاشقانه ادب فارسی، تنها قصه دلدادگی های عاشقانی نیست که در راه وصال، مراحل سخت و پر فراز و نشیب عشق را پشت سر می گذارند و در این راه دچار حوادث و اتفاقات عجیب می شوند؛ بلکه به قرینه اشعار می توان به طور ضمنی به داشتن گرایش عرفانی شاعران پی برد. منظومه «لیلی و مجنون» نظامی، غمنامه ای عاشقانه و عارفانه است که روح درد و رنج سالکان حق را آشکارا می توان در آن دید. لیلی و مجنون دارای قابلیت های زیادی برای تحلیل مفاهیم و صفات عرفانی است که گاه به طور مستقیم، و گاه به طور غیر مستقیم، در پس سخنان شاعر جلوه گر می شود. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی در پی این هدف است که شناخت عرفان نظامی از میان عاشقانه های وی امکان پذیر است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که افعال و اقوال و سخنان عاشقانه در لیلی و مجنون، قرابت بسیاری با حالات و مقامات عرفانی دارد و دقیقاً خصوصیات یک عشق عرفانی را بیان می کند. شاخصه های عرفانی لیلی و مجنون در قالب صفاتی چون؛ وحدت، فنا، نفی و اثبات، صبر، مناجات با خداوند، و سعه وجودی (ظرفیت) بررسی شده تا اوج کمال عشق در این منظومه به تصویر کشیده شود.