جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این مقاله نخست توضیح داده می‌شود که واژه «سیندری‌سز» (Synderesis) چگونه به زبان انگلیسی راه یافت و برای چه مفهومی به کار رفت. سپس روند رواج کاربرد آن در آثار نویسندگان قرون وسطا بررسی، و از این رهگذر به آثار فیلسوفان و قدیسان مراجعه می‌شود. در این دوره، بر اصطلاح «سیندری‌سز» به عنوان بقایای به‌جامانده از صورت خدا تأکید شده و قدیسان از آن به عنوان بارقه به‌جامانده از شعله آفرینش خدا در نهاد انسان یاد می‌کنند. به باور فیلسوفان قرون وسطا، هرچند انسان در اثر گناه اولیه آلوده شده و به زمین هبوط کرده، اما وجدان ودیعه‌ای الاهی در روح انسان است که آدمی را به افعال درست هدایت می‌کند و از انجام‌دادن کارهای نادرست باز می‌دارد. با شروع نهضت اصلاح دینی، هرچند تأکید بر وجدان باز هم در امتداد دیدگاه‌های قبلی است، ظهور رنسانس سبب می‌شود از «سیندری‌سز» و مفهوم «وجدان» به عنوان عنصر مهمی در جهت اهمیت‌یافتن تصمیم انسان و انسان‌محوری استفاده شود. این مفهوم در قالب عباراتی همچون «غریزه طبیعی»، «شمع روح»، «قله ذهن» و «بارقه وجدان»، بارها در آثار نویسندگان قرن‌های شانزده و هفده و هجده تکرار می‌شود و شاعران و نویسندگان از آن به عنوان مفهومی دینی که می‌تواند پشتوانه انسان‌گرایی رنسانس باشد، استفاده کرده‌اند.