جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جایگاه زن در اندیشۀ یهود، پست‌تر از مرد و عامل گناه است؛ زنان، گناه و تبلیس را از حوا ارث ‌برده و گناهکارند، اجازۀ فعالیت ‌اجتماعی ندارند و کمالشان تشویق شوهر و فرزند به آموزش تورات است. در مسیحیت با وجودی که زن و مرد نزد مسیح(ع) یکسان بودند ولی شاگردانش نظر مساعد به زن نداشته و از خلقت ‌تبعی حوا و گناه او سخن گفته‌اند. به‌دلیل اهمیت شناخت مقام زن در ادیان، بنا شد به روش‌توصیفی ‌و مقایسه‌ای، جایگاه زن در اندیشۀ دوعارف ‌بزرگ‌یهودی ‌و مسیحی، موسی دلئون و یاکوب بومه را واکاوی‌ کنیم. آن‌ها نظراتی مطرح کرده‌اند که نیازمند تحلیل است. دلئون اختلال در آفرینش را به‌دلیل دور شدن خدا و ملکه‌ می‌داند اما در نهایت به‌واسطۀ توبه، ریاضت و انجام‌ مناسک، جدایی به هماهنگی تبدیل و باعث هماهنگی ‌جهان می‌شود، با کامل‌ شدن زن، مرد هم کامل‌ شده و باعث تکامل‌عوالم‌ علوی می‌شود. رابطۀ زن و مرد باعث پایداری‌ ایمان و عاملی ‌است که حضور الهی (شخینه) آن‌ها را ترک‌ نکند. بومه پست‌تر بودن زن از مرد را رد می‌‌کند. او زن را موجودی می‌‌داند که از ماهیت آدم ساخته‌ شده و می‌‌تواند به کمال برسد تا تصویر خدا باشد، به‌عقیدۀ بومه در عمل ‌زناشویی واکنشی ‌الهی صورت می‌گیرد، اما تأثیرات ‌دیگری نیز وجود دارد که ‌از جنبۀ زمینی و شیطانی ناشی‌ می‌شود.

انسان ابعاد و ساحات مختلفی دارد که فهم آن‌ها می‌‌تواند در شناخت ماهیت او نقش مهمی ایفا کند. به‌لحاظ اهمیت شناخت انسان تصمیم گرفته‌ شد تا به روش توصیفی‌مقایسه‌ای، ابعاد وجودی انسان در دیدگاه دو عارف مطرح یهودی و مسیحی بررسی گردد. موسی دلئون، عارف یهودی، و یاکوب بومه، عارف مسیحی، از زوایای مختلف ساحات انسان را بررسی کرده‌اند. دلئون انسان را تجلی خداوند می‌‌داند که از طریق سفیره‌ها واسطۀ بین خدا و جهان است. او به ابعاد سه‌‌گانۀ روح انسان، منشأ و روابط آن‌ها اشاره کرده و رستگاری انسان را نتیجۀ اعمال او در جهان معرفی می‌‌کند. دلئون اتحاد انسان و خدا را امری موقتی دانسته و در توصیف آن از نماد‌‌های عاشقانه استفاده کرده است. به نظر بومه، انسان از جسم و نفس و روح تشکیل شده، جسم از زمین، نفس از صورت‌های فلکی و روح از خداست. جسم، نفس، روح و ذهن انسان با یکدیگر ارتباط دارند و هر جنبه از ساحت‌‌های وجودی انسان بر دیگر جنبه‌‌ها تأثیر می‌‌گذارد. انسان می‌‌تواند به مدد فیض الهی در مبارزه با خواهش‌‌های نفسانی به نجات دست یابد. با اینکه بومه از لفظ اتحاد عرفانی استفاده نکرده، به زندگی خدا در انسان اذعان می‌‌نماید؛ که این امر نوعی اتحاد عرفانی انسان و خداست.