جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

معنا بر آنچه که یک زبان در مورد جهانی -که ما در آن زندگی می‌کنیم- و یا هر گونه جهان احتمالی و خیالی -که در موردش توصیف می‌کند-، اشاره دارد. مطالعه و بررسی معنا(meaning) و زوایای مختلف آن معناشناسی(semantics) نامیده می‌شود. معناشناسی معمولا به تجزیه و تحلیل معنی کلمات، عبارات یا جملات و بعضا به معنی گفتارها(utterances) در کلام یا معنی کل یک متن اشاره دارد. برای مطالعه معنا در زبان رویکردهای مختلف زیادی وجود دارد. برای مثال، فلاسفه رابطه بین عبارات زبانی مانند کلمات یک زبان و اشخاص، اشیا و رویدادها را در جهانی که این کلمات به آنها اشاره می‌کنند، بررسی می‌کنند؛ برای نمونه ارجاعات(references) و نشانه‌ها(signs). از طرف دیگر زبانشناسان روشی را که در آن معنی در یک زبان شکل می‌گیرد، بررسی می‌کنند و بین انواع مختلف معانی تمایز قایل می‌شوند. مطالعاتی نیز در مورد ساختار معانی جملات (گزاره‌ها) وجود دارد. در این مقاله معناشناسی از ابعاد و زوایای مختلف فلسفی مورد بررسی و کنکاش قرار می‌گیرد. امید بر آن است که مطالعه حاضر کاربردهای مفید و موثری برای حوزه فلسفه داشته باشد.

یک رابطه بسیار نزدیک بین زبانشناسی و فلسفه وجود دارد. در طول تاریخ، این دو حوزه تاثیرات بسزایی بر روی هم داشته اند. زبانشناسان همواره تلاش کرده اند تا معنی کلمات را از جهات مختلف بررسی کنند. به همین منوال، فلاسفه همیشه کوشیده اند تا کلمات و معانی آنها را در بافت های پیرامونی و زبانی متعدد بکار ببرند. با توجه به اینکه کلمات و عبارات، تنها ابزار و وسیله فلاسفه برای انتقال افکار و عقایدشان می باشد، آنها کلمات و عبارات را با دقت بسیار بالایی انتخاب و بکار می گیرند. زبانشناسان نیز می کوشند تا این کلمات و عبارات را از جنبه های گوناگون از جمله ساختواژشناسی، معناشناسی و منظورشناسی بررسی کنند. در این مقاله، سعی بر آن است تا کلمات و معانی آنها از منظر معناشناسی و منظورشناسی بررسی شود. در این راستا، برخی مفاهیم کلیدی که نقش بسزایی در فاسفه دارند مانند معنای صریح (معنای هسته ای) و معنای ضمنی (معنای مضاعف، احساسی و نگرشی) مورد بحث و بررسی قرار می گیرند. همچنین، برخی روش های مهم دیگر برای بررسی متون فلسفی بر اساس پیش فرض، انسجام دستور زبانی و انسجام معنایی مورد کنکاش واقع می شوند. امید است که این مقاله بتواند هم برای زبانشناسان و هم برای فلاسفه مفید واقع شود.

عدم بازدهی برنامه های درسی گرامر- ترجمه و ساختارگرایی باعث شد که هم معلمین و هم زبانشناسان کاربردی روشهای دیگری را برای ارتقا یادگیری و آموزش زبان به وجود بیاورند. یکی از این روشها گرایش به سوی روند ارتباطی نسبت به فراگیری زبان بود و در این راستا به کارگیری "تکلیف" یکی از این روشهای عملی و اجرایی برای انجام ارتباط راحت است. در سالهای اخیر یادگیری و آموزش تکلیف محوری به خاطر تاثیر به سزایی که در تسهیل فراگیری و کاربرد آن دارد، به صورت گسترده ای مورد استقبال قرار گرفته است. تمایل به تکلیف محوری اساسا از فرضیه درون داد (کرشن، 1981)، فرضیه تعاملی (لانگ، 1981) و دیدگاه اجتماعی- فرهنگی (ویگوتسکی، 1978) به وجود آمده است. اولین بار رویکرد تکلیف محوری به وسیله برنامه درسی روندی (پرابهو، 1987) اجرا گردید. پروژه آموزشی ارتباطی وی که برای اولین بار در مدارس هند انجام یافت، کلا تکلیف محور بود.این روش سعی داد که توانش ارتباطی، کلامی، زبانشناختی، استراتژیکی و اجتماعی- فرهنگی یادگیرنده را از طریق فعالیتهای طبیعی، معتبر، و خلاق بالا ببرد، (مسکوویتز، 1997). خواسته کلی آموزش تکلیف محور، ایجاد انگیزش برای فراگیری از طریق فعالیتهای مبتنی بر معنی و فرم می باشد، (الیس 2004). این مقاله سعی دارد تا ابعاد مختلف آموزشی و یادگیری تکلیف محور را شفاف سازد.