جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«تجسم اعمال» یا همان رابطه تکوینی اعمال و اعتقادات انسان با لذات و آلام اخروی، یکی از مهمترین و پیچیده-ترین مسائل مطرح شده در معاد است. عرفا پیش از فلاسفه به این مساله اشاره کرده و زوایای آنرا بر اساس شهود و نقل، تبیین کرده‌اند. در این رساله سعی شده مبانی وجودشناختی و انسان‌شناختی ابن عربی و شارحان وی که در تجسم اعمال نقش مستقیم یا حتی غیر مستقیم دارند، مورد بررسی قرار گرفته و رابطه آنها با تجسم اعمال روشن گردد. در نهایت نیز به بررسی آثار و نتایج تجسم اعمال در عرفان اسلامی پرداخته شده است. عمده‌ترین مبانی وجودشناختی عبارتند از: وحدت وجود، تجلی، تطابق عوالم هستی و تجدد امثال. در بین مبانی مذکور، وحدت وجود و تجلی تاثیر غیر مستقیم در ایده تجسم اعمال داشته‌ و از سوی دیگر مبانی تجدد امثال و تطابق عوالم هستی، تاثیر مستقیم در شکل‌گیری این دیدگاه داشته‌اند. بر اساس این مبانی، چیزی در عالم هستی معدوم نشده و با توجه به ظهور و بطون تجلیات، مرگ عبارت است از انتقال عالم ظهور به عالم بطون و تجسم اعمال چیزی جز اظهار همان باطن نخواهد بود. لذا اعمال انسان از بین نرفته و در عوالم دیگر عینیت و ظهور خواهند یافت. در بخش مبانی انسان‌شناختی نیز ابتدا به بررسی ماهیت انسان و امکان شناخت او در دید عارفان مسلمان پرداخته شده و در ادامه قوای باطنی انسان تحلیل شده است. در بین قوای باطنی، قوه خیال از جایگاه ویژه‌ای نزد عرفا و خصوصاً محیی الدین برخودار است. از نظر او خیالْ ظرفی برای تلطیف محسوسات یا تجسم معانی است و راه ادراک این معانی تجسم یافته در عالم مثال نیز قوه خیالی است که خداوند در وجود انسان قرار داده است. تجرد برزخی قوه خیال نیز یکی از مقدمات اثبات تجسم اعمال است که از برخی عبارات محی الدین قابل دست یابی می‌باشد. انسان کامل نیز با توجه به این‌که از سویی واسطه بین خدا و خلق است و از سوی دیگر نسبت او به عالم هستی به منزله نفس ناطقه انسان به بدن اوست و تمامی عالم هستی تحت تدبیر وی اداره می‌شود، نقش بسزایی در اثبات تجسم عمل و اعتقاد دارد. در آخرین بخش رساله نیز به آثاری همانند: رابطه تکوینی و سنخیت عمل و جزاء، اتمام حجت بر مجرمان، خلود، از بین رفتن غفلت و توجه نسبت به اعمال و افکار اشاره شده است. عمده‌ترین بحث مطرح شده مربوط به خلود مجرمان در دوزخ است که ابن عربی با توجه به مبانی فکری خود به انکار این نتیجه پرداخته است. در بین هفت مبنای انقطاع عذاب(سبقت رحمت بر غضب، طاعت و معصیت، منشا عذاب، وعد و وعید، کمال نهایی انسان، جبرگرایی و عبودیت عمومی) که شیخ مطرح کرده است، دو مبنای سبقت رحمت بر غضب و منشا عذاب، شالوده تفکر او در دیدگاه انقطاع عذاب را تشکیل می‌دهد که مورد اول دچار مغالطه عدم تکرار حد وسط است و مبنای اخیر با توجه به تبدیل شدن فعل به ملکه راسخ نفسانی و جوهر ثانویه انسان، قابل نقد است.