جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ظهور مدیریت فقهی در جهان مدرن امروز، پرسش‌ها و چالش‌های جدی را در مواجهه فقه با تجربیات علمی بشر به‌ویژه در موضوعات و مسائل اجتماعی، پدیدار ساخته است. از طرفی توانمندی فقه در کنترل فردی پیروان و واداشتن آنها به انجام فرایض دینی و ترک گناهان بر کسی پوشیده نیست، اما پرداختن به «فقه اجتماعی» هنوز در ابتدای راه بوده و این پژوهش، با مطالعه میان‌رشته‌ای فقه، حقوق جزا و جرم‌شناسی و جامعه‌شناسی، درصدد بازشناسی بخشی از توانمندی فقه با نگرش به فقه امامیه و انطباق با یافته‌های دانش جامعه‌شناسی می‌باشد. در نظام فقهی، «عبادت» به‌عنوان هدف اصلی خلقت، با اشکال مختلف آن، عامل بازدارنده از ناهنجاری در جامعه است و در صورتی که برخی افراد درصدد هنجارشکنی برآیند، اهرم کنترلی «امر به معروف و نهی از منکر»، به کمک آمده و هر عمل خلافی را در همان ابتدای راه ناکارآمد می‌سازد و در صورت عدم توفیق نظارت عمومی، دخالت حکومت با اعمال «مجازات» با هدف اصلاح و تربیت و «جامعه‌پذیری مجدد» به‌عنوان آخرین راهکار، مورد توجه فقه قرار گرفته است.

ابراهیم (ع)، در سه دین یهودیت، مسیحیت و اسلام، دارای عظمت خاصی است. به حدی که هر یک از این ادیان، همواره خود را به ایشان منصوب دانسته و دینشان را در زمره دین ابراهیمی قلمداد می کنند.پیامبران این ادیان برای تداوم شریعت، همراهانی خاص، همانند هارون و خاندان لاوی در عهد موسی (ع)، حواریون در زمان عیسی (ع) و امام (ع) و صحابه خاص در دوره پیامبر اسلام (ص) برگزیده اند. این افراد بعد از پیامبران در مسیر تاریخ وظیفه نگهبانی از دین را بر عهده گرفته و در هر یک از ادیان با نام های برگرفته از فرهنگ آن معروف شده اند.روحانیت، به سبب مصاحبت مستقیم با صاحب شریعت و یا دسترسی، مهارت و تسلط بر منابع و متون شریعت، قول و فعلش برای عموم حجت بوده و همین عامل سبب شده تا روحانیت در ادیان ابراهیمی به لحاظ جایگاهشان در همه امور معنوی و دنیوی از جمله مسائل اخلاقی، دینی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی و ... تاثیر مستقیم داشته باشد.در اسلام، این شان و جایگاه با نام های فقهاء، علماء و اولوالامر آورده شده است و به کسانی اطلاق می شود که در احکام دین به معرفت عمیق رسیده اند و به عنوان نایبان پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) در عصر غیبت معرفی شده اند.