جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عنوان کتاب ما حاوی دو اصطلاح محوری فلسفه ورزی است پرسشگری و گفت وگو فلسفه در جوهر خود، طرح پرسشهایی است که برای درک موقعیت انسانی اساسی اند. آنگونه که توماس ناگل میگوید محور فلسفه پرسشهایی است که ذهن ژرف اندیش انسان آنها را به طور طبیعی معماگونه مییابد.این پرسشها، اعم از آنچه منجر به شناخت دنیای خود دیگران و خودمان شود، ماهیت حق و باطل و نسبت آن با هستی و بسیاری از پرسشهای دیگر مواد خام فلسفه را تشکیل میدهند. همه ما در زندگی خود به نوعی با پرسشهایی فلسفی مواجهیم که حیرت ما در معنای زندگی و پایان آن تأمل درباره ارزشها و بازتاب درستی و نادرستی اعمالمان را رقم میزند در حین سنجه این مباحث - چه کودکان چه بزرگ سالان - درگیر تفکر فلسفی میشویم. اغلب این پرسشها پاسخ قطعی ندارند. آنها ما را از عدم قطعیت و وجود امکانهای فلسفی در زندگی آگاه میکنند. اگرچه عدم قطعیت می تواند ناخوشایند باشد؛ با این وجود مجالی فراهم میکند تا باورها و انتخاب های خود را منتقدانه بیازماییم و به پرسش بکشیم تا آگاهی و دانش در کشمکش این پرسشهای پیچیده حاصل شود فلسفه با تجربه هایی از تردید و بی ثباتی به تعریف پرسشهایی می پردازد که بخش اساسی موقعیت انسانی توأمان با آگاهی و پرسش از همین تجارب پدیدار می شود. پرسشگری فلسفی میتواند فعالیتی فردی به شمار آید ما قادریم به تنهایی فلسفه ورزی کنیم؛ اما در این حین میتوانیم پرسشهایی فلسفی بپرسیم و در گفت وگو با دیگران به پرورش پاسخ این پرسش ها بپردازیم. می توانیم چون فیلسوف، بسیار از پرسشگری و گفت وگو با گروهی بهره مند شویم که ابعاد فلسفی زندگی انسان را می شناسانند و ارزش می نهند. پرسشهای فلسفی برای یک فرد چالش برانگیز است و ما می توانیم در بررسی این پرسش ها با دیگران به حمایت از روشهای مهم فلسفه ورزی برخیزیم فیلسوفان تاریخی از افلاطون تا کانت، گفت وگو را ابزار اصلی دستیابی به دانش فلسفی می دانستند. همچنین ارسطو به محوریت فلسفه ورزی در یک جامعه اشاره میکند و آن را بهترین فعالیتی میداند که می توان با دوستان سهیم بود.

ذهن بشر همواره نسبت به همة پدیده‌ها، پرسشگر و در پی یافتن پاسخی برای این پرسشها بوده است. فلسفه عمری به طول عمر بشر دارد اما آموزش «فلسفه و کودک» رویکردی جدید است که میکوشد مهارتهای ذهنی و قدرت استدلال و تفکر انتقادی را در کودکان و نوجوانان پرورش دهد. نوشتار حاضر میکوشد تا نخست به نظریات نظریه‌پردازان برجسته آن بپردازد و در باب اهمیت و ضرورت این برنامه مطالبی بیان کند. در ادامه به آموزش «فلسفه و کودک» در ایران و ضرورت بومی‌سازی منابع آن اشاره میشود و سرانجام ظرفیت بالای متون کهن ادب فارسی بررسی شده و نمونه‌ داستانها و حکایتهایی از این متون که میتوانند در طرح درسهای آموزش «فلسفه و کودک» مورد استفاده قرارگیرند، ارائه میشوند.