جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جامی با نگاهی عارفانه هستی را می نگرد، می فهمد، و تبیین می کند. در این تفسیر، عشق کلیدی ترین و محوری ترین مفهوم است. عشق در این نگاه، تنها نسبتی عاطفی میان دو انسان نیست- که البته این هم هست- بلکه مقوله ای است گسترده و فراگیر که با آن هم می توان انگیزه آفرینش را فهمید و هم ارتباط متقابل پدیده های مختلف هستی را تبیین کرد. آنچه حق را به آفریدن می انگیزد، عشق اوست به خویشتن و کمالات پنهان آن و از آنجا که هستی چیزی جز تقیدات وجود بحت حق نیست، این عشق پس از شکل گیری عالم کثرات در تمامی هستی نیز به صورت های مختلف جریان می یابد و به هر شکل، جلوه ای است از همان عشق آغازین، یعنی عشق حق به خویشتن. عشق با این گستره وسیع خویش، هم انواعی دارد و هم مراحلی. در این مقال کوشش بر آن است که از منظر جامی به برخی عناصر اصلی هرم عشق در منظومه فکری او نگاهی بیفکنیم.

عطار در منطق‌الطیر از هفت وادی نام می‌برد؛ اما یک وادی نانوشته وجود دارد و آن گذشتن از صورت و رسیدن به معنی است. این موضوع به‌صورتِ تقابل این دو در کل منطق الطیر به‌ شکلی نانوشته و نامنسجم منعکس شده است. در سخن عطار، صورت در مفهوم مجاز، کثرت‌ها، ظاهر، دنیا و وابستگی‌های به آن دیده می‌شود و معنی نیز در مفهوم وحدت، باطن، روح، تعالی و رسیدن به حقیقت می‌آید. حکایت این مرغان را هم در شکل و قالب و هم در محتوا و معنا می‎توان گذر از صورت به معنی دانست؛ زیرا عطار از قالب داستانی تمثیلی بهره برده و در متن هم خواننده و سالکِ راه را به گذر از ظواهر و صورت‌ها و توجه به معنی فرامی‌خواند. وی راه گذر از صورت و رسیدن به عالم معنی را در بریدن از وابستگی‌ها، داشتن همت و انصاف و درمجموع در طلب و عشق و فنا می‌بیند.

جامی افزون بر سرودن منظومه های عاشقانه ای همچون «لیلی و مجنون» و «یوسف و زلیخا» به عشق از منظر یک محقق مدرسی و با نگاه و تحلیل عارفان نیز نگریسته است. در این جهان بینی عشق کلیدی ترین عنصر است؛ عنصری که آفرینش با او تبیین می شود و در همه جا و همه چیز جاری است. سرآغاز فتنه وجود، عشق حق است به خویشتن و شهود کمالات خویش. جامی می کوشد گونه های مختلف این عشق ورزی و شهود و نیز آدمیان و تنوع نگاه عاشقانه آنان را باز نماید. کوشش او در تبیین سریان عمومی عشق، انواع شهود حق و انگیزه های متفاوت آدمیان، کوششی است سزا و اما در مواضعی مبهم و شاید نارسا و ناتمام. در این نوشتار سعی بر آن است که به برخی از این ابهامات و ناهماهنگی ها، نارسایی ها و ناتمامی ها اشارت رود. نیز تلاش شده است تا بر اساس همان نگاه جامی، در طرحی دیگر تا آن جا که ممکن است این ناهماهنگی ها به هماهنگی رسد و ابهامات رفع شود.

رویا یا خواب از جمله مقولاتی است که از دیرباز ذهن انسان را به خود مشغول داشته است. بشر همواره کوشیده است به طرق گوناگون به دنیای رازآلود خواب وارد شود و به ویژگی های این جهان نامکشوف پی ببرد. عالمان حوزه های مختلف دانش بشری در طول قرون و اعصار هر یک به گونه ای و از زاویه ای به بررس این موضوع پرداخته و همه آن ها بررسی رویا را راهی برای ورود به روان و جهان ذهن و یا جهان آن سوی مرزهای حس و تجربه دانسته اند.صوفیان نیز در برخی آثار خویش، فصل یا بابی را به این موضوع اختصاص داده و علاوه بر بحث درباره نفس خواب یا رویا، به بیان خواب های خویش و دیگران پرداخته اند و شاید بتوان از راه تحلیل این خواب ها به گوشه ای از اشتغالات ذهنی و دغدغه های روحی آنان راه یافت؛ از این رو در پژوهش حاضر، ضمن توجه به معانی لغوی و اصطلاحی خواب یا رویا و دیدگاه صوفیه و اندیشمندان پیرامون آن، به طبقه بندی و تحلیل خواب های روایت شده در رساله قشیریه به عنوان یکی از متون اصلی صوفیه پرداخته ایم.

وجود برخي عوامل مشترک در عرفان و سوررئاليسم، عده‌اي را به برآن داشت تا حکم به مشابهت عرفان و سوررئاليسم کنند. عواملي همچون: شطح‌گويي‌هاي عارفان و نگارش خودکار سوررئاليست‌ها، ناهوشياري بر خويشتن در لحظات سکر و فنا، جست‌وجوي راه رستگاري در مراحلي بالاتر از خويشتن معمول و زندگي عادي و در لحظات خلسه و اشراق، گونه‌اي عقل‌ستيزي، تأکيد بر خيال، کوشش در شکستن غل و زنجيرهاي خويش، تلاش در جهت تغيير دادن درک از دنيا، تأکيد بر عشق و جست‌وجوي واقعيت در فراسو و در باطن واقعيت ظاهري از رهگذر خلسه، اشراق و ارج‌نهادن بر جنون، و رسيدن به معنا و حقيقت. اما تفاوت‌هاي ميان اين‌دو، تفاوتي عميق و بنيادي است و اگر شباهتي وجود دارد، بيشتر در حوزة روش‌ها و ادعاها و آثار ـ البته در بستري بسيار متفاوت- است؛ ولي وجود همين شباهت‌ها، پژوهشگران را به مقايسة ميان آنها برانگيخته است؛ درحالي‌که اين‌دو، هم در مقصد و هم در راه و هم در برداشت خويش از انسان و لايه‌هاي نهان وجود او، تفاوت‌هايي ژرف با يکديگر دارند.

زندگی در دنیای امروز که با عنوان "دهکده‌ی جهانی" خوانده می‌شود، جوامع را به شناخت عمیق‌تر و ارتباطات همه‌جانبه و گسترده‌تر با جوامع دیگر نیازمند ساخته‌است. از مصادیق تحقّقِ تعاملاتِ جهانی، گفت‌و‌گوی میان‌فرهنگی و از مصادیقِ گفت‌و‌گوی میان‌فرهنگی، مطالعه و مطابقتِ آثارِ ادبیِ مللِ مختلف با یک‌دیگر است؛ زیرا ادبیاتِ هر جامعه، به‌ترین و گویاترین وسیله‌ی معرفی و انتقال فرهنگ آن ملّت است. ادبیات تطبیقی، به عنوان شاخه‌ای از نقد ادبی، نگرشی فرامرزی و جهانی داشته، با مطالعه و تطبیق آثار ادبی جوامع مختلف و بررسی اشتراکات و تأثیر آن‌ها بر یک‌دیگر، ما را در فهم عمیق‌تر اندیشه‌های خالقان اثر و شناخت جامعه و فرهنگی که در بستر آن پرورش‌یافته‌اند و نیز نیل به تعامل و تفاهمی جهانی یاری می‌رساند. به علاوه با تکیه بر شیوه‌های ادبیات تطبیقی در شناخت افتراقات فکری و کلامی، ملل مختلف می‌توانند با داد و ستدی ادبی و فرهنگی، ادبیات جامعه‌ی خود را جانی تازه ببخشند. از سوی دیگر تبادل ذوق و اندیشه‌ی اقوام، جریان تعادل و موازنه‌ای را در جهان ملزم می‌کند که جهانیان را به سوی تفاهم و وحدتی نسبی که ادبیات جهانی، یکی از طُرُق نیل به این غایت است، سوق می‌دهد. از این رو بررسی مرزهای تلاقی فرهنگ‌ها خصوصا فرهنگ شرق و غرب بر اساس اصول تطبیقی برای کسانی که به آشنایی با افکار بدیع و نقّادی اندیشه و ادب علاقه دارند، نیز می‌تواند جذّاب و آموزنده باشد.این رساله که به بررسی تطبیقی غزلیات حافظ و اشعار ویلیام بلیک می‌پردازد، برآن است تا مستند و مستَدَل، به این مهم دست‌یابد؛ که با وجود عدم آشنایی مستقیم بلیک با عرفان اسلامی و عارفان شرقی، اشتراکات و تشابهات فراوانی می‌توان میان آثار او و خواجه‌حافظ شیرازی یافت؛ از این‌رو می‌توان اذعان داشت که حقیقت، چشمه‌ی جوشانی است که از دل فطرت جاری می‌شود، مرزها را درمی‌نوردد و حصار حصین زمان و مکان را درهم می‌شکند.اشعار ویلیام بلیک، از آن دسته آثاری است که در منابعِ فارسی، به آن کم‌تر پرداخته شده است؛ درحالی‌که با اندیشه‌ی عارفان اسلامی قرابت بسیار دارد؛ از این‌رو مقایسه‌ی حافظِ آشنا با بلیکِ ناآشنا در جامعه‌ی ایران، ما را در درک به‌تر و بیش‌تر اشعار این شاعر انگلیسی‌تبار یاری می‌دهد.

بحث‌های عرفانی دارای دوبخش عمده عرفان نظری و عرفان عملی است؛ عرفان عملی روابط و وظایف انسان را نسبت به خود، جهان و خدا بیان می‌کند و عمده توجه آن، بر روابط انسان با خداست. آموختن علم عرفان عملی به سلوک نمی‌انجامد؛ بلکه انسان برای پیمودن راه سلوک، باید به آداب عرفان عملی مقید شود که در اصطلاح به آن، «سیروسلوک»، «طریقت» و «تجربه سالکانه» می‌گویند؛ درواقع در عرفان عملی یا سیروسلوک، سالک برای رسیدن به هدف نهایی خود، یعنی فانی‌شدن در حق و رسیدن به توحید و وصال و لقای الهی، مراحل و منازلی را باید پشت سر بگذارد که جز با تجربه سالکانه ممکن نیست.

در این پایان نامه مضامین مشترک مرصاد العباد ، الانسان الکامل و کاشف الاسرار و تاثیر و تاثر میان این آثار مقایسه و بررسی شده است . این سه اثر عرفانی به ترتیب توسطنجم الدین رازی ، عزیز الدین نسفی و عبد الرحمن اسفراینی در اوایل ،‌ اواسط و اواخر قرن هفتم هجری به رشته ی تحریر درآمده اند و از متون مهم نثر عرفانی به زبان فارسی محسوب می شوند. آثار مذکور درقرنی تالیف شده اند که یکی از مقاطع زمانی مهم در عرفان و تصوف به شمار می آید. در این رساله ابتدا مباحث و مضامین مطرح شده در سه اثر مذکور مقایسه شدند ؛ سپس مضامین مشترک بیان شده در این آثار - که از مضامین عرفانی مورد توجه در قرن هفتم به شمار می آیند- مشخص گردیدند و در مرحله ی بعدنظرات و مطالب بیان شده توسط مولفان در رابطه ی با هر مضمون ، ‌مورد بررسی قرارگرفت. همچنین آیات ‌، احادیث و ابیات مشترک در آثار یاد شده نیز مشخص گشته و تحلیل شد. در نهایت این نتیجه به دست آمد که بیست و هشت مضمون مشترکدرهر سه متن،‌ وجود دارد و در همه ی این مضامین ، مفاهیم و نظرات مشابهی بیان گردیده . همچنین علاوه بر مفاهیم یکسان ، در تعدادی از مضامین مشترک بررسی شده ، ‌تعابیر ، ترکیبات لفظی و توصیفات مشابهی نیز توسط مولفان این آثار ، به کارگرفته شده اند. بر اساس نتایجبه دست آمده می توان گفت که در متنکاشف الاسرار هم مفاهیم مشترک و هم درموارد متعددی ، عبارات و توصیف های قابل توجه مشترکی با نثر مرصاد العباد یافت می شود که نشان می دهد عبد الرحمن اسفراینی در تالیف کاشف الاسرار ،چه از نظر مفهوم و چه از نظر لفظ ، تحت تاثیر مرصاد العباد اثر نجم الدین رازی بوده است . در مورد الانسان الکامل نیز این موارد صدق می کند ، اما میزان و چگونگی اشتراک میان این اثر و مرصاد العباد به گونه ای است که می توان گفت : ‌عزیز الدین نسفی در تالیف الانسان الکامل از مرصاد العباد تاثیر پذیرفتهو این تاثیر پذیری او بیشتر مربوط به حوزه ی معنا و مفهوم است .

این پژوهش، ناظر بر این نکته تاریخی که عارفان صاحب قلم به اقتضای زمانه خود و در برابر رقیبان متشرع، درصدد اثبات این مدعا برآمده اند که معارف صوفیه با مفاد کتاب و سنت، پیوندی راستین داشته است، با بررسی بیش از بیست اثر عرفانی نشان می دهد که در بسیاری موارد، ترکیبی از دو نوع انگیزه فردی (از قبیل گونه ای الهام، ذکر یار، اجابت حضرت رسول، نذر و الزام خویش، حفظ نام و یادگاری، جلب شفاعت نیکان و...) و اجتماعی (از قبیل هدایت ورزی، نگرانی از زوال این معرفت، اتمام حجت بر بطالان، تقویت دل نوسالکان، مقابله با مدعیان عرفان، اصرار مریدان، عدم فهم کتب تازی و...)، مولفان عارف را به نگارش واداشته است. سنت رایج در میان عارفان، این بوده است که اصرار مریدان زمینه های لازم را برای قرار گرفتن در موقعیت الهام و دریافت اشارات ربانی، فراهم می آورده است.