جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استرس و رضایت شغلی پرستاران از مسائل در خور توجه است. منابع و ظرفیت‌های معنوی به افراد کمک می‌کند در مقابله با مسائل و ناسازگاری‌های زندگی قدرت بیشتری داشته باشند. اخیراً هوش معنوی به عنوان عامل مهم تأثیرگذار بر جنبه‌های مختلف زندگی افراد معرفی شده است. پژوهش حاضر، رابطه هوش معنوی با استرس شغلی و رضایت شغلی پرستاران را بررسی می‌کند. در این پژوهش، پرستاران بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی زاهدان و بیمارستان تأمین اجتماعی شرکت کردند. جامعه استفاده‌شده در تحقیق ۵۲۳ نفر محاسبه شد که بر اساس فرمول نمونه‌گیری ۱۰۳ نفر از پرستاران به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش عبارت است از: پرسش‌نامه هوش معنوی کینگ، پرسش‌نامه رضایت شغلی سینک و مقیاس استرس پرستاری‌گری تافت و اندرسون. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-۱۶و آزمون‌های آماری تحلیل واریانس، همبستگی پیرسون تحلیل شد. بین هوش معنوی و خرده‌‌مقیاس‌هایش، با استرس شغلی و خرده‌مقیاس‌هایش رابطه منفی وجود داشت، ولی این رابطه معنادار نبود. فقط بین خرده‌مقیاس مشکلات مرتبط با بیماران و خانواده‌های آنان و خرده‌مقیاس تفکر وجودی ارتباط منفی و معنادار مشاهده شد. همچنین، بین هوش معنوی و خرده‌مقیاس‌هایش با رضایت شغلی رابطه مثبت معنادار مشاهده نشد. به نظر می‌رسد خرده ‌مقیاس‌های هوش معنوی مرتبط با شغل، با خرده‌مقیاس‌های هوش معنوی مرتبط با سلامت روانی و بهزیستی روان‌شناختی متفاوت‌ است. همچنین، به نظر می‌رسد هوش معنوی با اینکه در متغیرهای سلامت روان به طور مستقیم نقش دارد ممکن است در مسائل مربوط به شغل نقش مستقیمی نداشته باشد. این احتمال هم وجود دارد که پرسش‌نامه کینگ برای مسائلی از این دست مناسب نباشد.

مطالعه حاضر با هدف شناسایی مولفه های دینی و نقش این مولفه ها در سلامت عمومی و خودشکوفایی دانشجویان انجام شده است. نمونه استفاده شده در این مطالعه، شامل 369 نفر از دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان می باشند که دو گروه مذهبی سنی و شیعه را در بر می گیرد. ابزار مورد استفاده، شامل مقیاس سنجش دینداری در دانشجویان (خدایاری فرد و همکاران)، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-28) (گلدبرگ و هیلر)، و مقیاس سنجش خودشکوفایی (نجاریان و مهرابی زاده)، می باشد. نتایج بیان گر این مطلب بود که مولفه های نگرش دینی (شناخت دینی، گرایش و عواطف دینی، باور دینی و عمل به دین) با نمرات پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) و اکثر خرده مقیاس های آن ( بجز مقیاس کارکرد اجتماعی) ارتباط منفی معناداری دارند، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (3/8) واریانس سلامت را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی ارتباط مولفه های نگرش دینی و خودشکوفایی نیز نتایج به دست آمده مبین وجود ارتباط مثبت بین اینمولفه ها و خودشکوفایی می باشد، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (1/11) واریانس خودشکوفایی را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی های بیشتر این نکته مشخص شد شناخت دینی به عنوان بهترین پیش بینی کننده برای سلامت (افسردگی و اضطراب)، و عمل به دین بهترین پیش بینی کننده برای خودشکوفایی می باشند. همچنین خودشکوفایی تأثیر بسزایی در تعیین واریانس سلامت که توسط نگرش دینی پیش بینی می شود دارد و این متغیر به عنوان یک متغیر میانجی برای دو متغیر دیگر عمل می کند.