جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نویسندگان این مقاله ضمن مقایسه دیدگاه­های عرفانی موجود در آثار ویتگنشتاین با مکتب ذن بودیسم، پرتو تازه­ای بر تجربه عرفانی از منظر این دو مکتب فکری افکنده‌اند. آنها عرفان را نوعی شیوه نگریستن به عالم تلقی کرده و معتقدند شیوه نگریستن یک فرد یا یک مسلک مشروط به دلیل نیست و کسی نمی­تواند با دلایل منطقی و فلسفی شیوه نگریستن یک فرد را تغییر دهد. به اعتقاد آنها، عرفان از منظر این دو مسلک پدیده­ای این‌جهانی است و تجربه عرفانی هرگز تجربه­ای رازآمیز و سرّی نیست، بلکه در حقیقت آن را الگو و روش اعتدال و میانه­روی می­دانند و معتقدند فقط عارف کاملاً هم­سو با واقعیت و منطق زندگی می­کند و با مشاهده خود، در مقام دریافت­کننده هدیه بزرگ حیات، درمی‌یابد که همه انسان­های دیگر نیز همچون او دریافت­کننده این هدیه هستند و هیچ انسانی و حتی هیچ موجود زنده و ذی­شعوری برتر و فراتر از موجودات و انسان­های دیگر نیست.

هدف این مقاله مروری کوتاه بر تاریخ و باورهای دینی فرقۀ مرشدیه است؛ گروهی که کمابیش در تاریخ نوپاست و آن‌طور که باید و شاید تاکنون بررسی نشده است­. توصیف‌ها و بررسی­­ها [دربارۀ این فرقه] تنها تا سال 1946 را پوشش ­داده­اند و/ یا به شدت انتزاعی بوده­اند. در این مقاله می­کوشم بر پایۀ منابع مکتوب و کارهای میدانی­ای که تا سال 2010 انجام شده، به تشریح تاریخ این فرقه در حکم یک جماعت دینی مستقل، که در اصل انشعابی از علویه است، بپردازم. مرشدیه جماعت دینی نوپدیدی در کشور سوریه است که در اواخر قرن بیستم میلادی به عنوان گروهی انشعاب‌یافته از فرقۀ علوی/ نُصیری ظهور کرد. هیچ آمار رسمی‌ای دربارۀ تعداد اعضای این گروه در دست نیست، امّا بنا بر گزارش­های مختلف می­توان تقریباً 300000 نفر[i] را که بیشتر در غرب سوریه، ایالت­های لاذقیه، طرطوس، حُمص و در برخی از حومه­های دمشق مانند (جُبَر، مأمونیه و ...) زندگی می­کنند، تخمین زد.