جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فرقه شیخیه انشعابات شیعه اثنی عشری است، پیروان این فرقه به شیخ احمد احسایی(م ???? ق) از علمای زاهد بنام عصر قاجار، منسوبند. احسایی با ورود به اکثر علوم نظیر فلسفه، فقه، علوم غریبه و.... آثار بسیاری از خود به جا گذاشت که مناقشه درباره ی آن از زمان حیاتش آغاز گردید. عقاید ویژه ی او درباره ائمه سبب گردید مخالفانش او را در زمره ی غلات محسوب نمایند؛ نظر خاص او درباره معاد ( معاد با جسم هور قلیایی)، معراج و نوع زندگانی امام غایب ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ ار موارد چالش برانگیز تفکر اوست. جانشینان وی تقریباً در همه موارد به عقاید استاد و شیخ خود اعتقاد و اصرار اکید ورزیده اند. پس از احسایی، رشتی از شاگردان مبرز او جانشین وی گردید و پس از وی فرقه دچار انشعاب گردیدو شاگردانش به سه دسته تقسیم گردیدند : ?) شاخه تبربز به زعامت میرزا شفیع تبریزی?) شاخه کرمان به زعامت حاج محمد کریم خان کرمانی ?) فرقه بابیه که گرد علی محمد شیرازی (باب )جمع شدند. از انجا که شاخه کرمان پرطرفدار ترین شاخه این فرقه است ، رساله به بررسی آن می پردازد . در این تحقیق اهتمام وافر بر این بوده است که اندیشه های آنان خالی از هر غرض و با استناد به متون خود فرقه تبیین گردد و بررسی شود . این نوشتار ابتدا به زمینه های ظهور این فرقه می پردازد و شرح احوال مختصری از شیوخ آن با توجه به متون خودشان بیان می کند ، سپس مبانی الهیاتی آن که عبارت است از توحید ، نبوت ،معاد ، امامت و بحث مهم نیابت امام غایب را تشریح می نماید ؛ و اندیشه رکن رابع با اندیشه علمای اصولی در باب نیابت امام غایب مورد قیاس قرار می گیرد. و دو ردیه بر این گروه معرفی می شود و در نهایت به نتیجه گیری کلی از آن می پردازد . ذکر این نکته ضروری است که رویکرد این تحقیق شرح مفاهیم اعتقادی است و نه تاریخ.