جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از اشکالات رایج به فلسفه دکارت این است که صرفا به متافیزیک و معرفت‌شناسی می‌پردازد و فلسفه اخلاق و فلسفه سیاسی را نادیده می‌گیرد. چنین انتقاداتی حاکی از درک ناصحیح چارچوب فلسفهٔ این فیلسوف فرانسوی است. دکارت هدف فلسفه را رسیدن به حکمتی می‌داند که برای رسیدن به سعادت کافی باشد؛ این امر را می‌توان در نوشته‌های آخر او مانند مکاتبات با شاهزاده الیزابت، انفعالات نفس، و پیش‌گفتار ترجمه فرانسوی اصول فلسفه مشاهده کرد. استعاره معروف درخت فلسفه نیز از شواهدی است که می‌توان در دفاع از اهتمام ویژه دکارت به اخلاق از آن نام برد.

ریچارد ولکلی در این کتاب تلاش دارد تفسیری غایت‌شناسانه از پروژهٔ نقد عقل نزد کانت ارائه دهد که ناظر به درگیری کانت با مسئلهٔ غایت خود عقل است. غایت‌شناسی در اینجا مشخصا به تأمل راجع به تسلسل علّی غایی کل طبیعی اشاره ندارد، بلکه تأکید پرسش‌گری کانت بر پیچیدگی‌های غایت‌مندی و خودتعین‌بخشی انسان است. مسئلهٔ اصلی در میان این پیچیدگی‌ها، جایگاه عقل فلسفی در زندگی بشر (نسبت این عقل با خیر بشری، اعم از خیر اجتماعی و فردی) است. معلم و الهام‌بخش کانت در این تأملات، ژان ژاک روسو است. روسو با آشکار ساختن گرایش عقل به دیالکتیک و بحران و در نتیجه، نشان دادن ضرورت بررسی مجدد غایت عقل، زمینه‌ای بنیادی (و عموما مغفول) برای خودانتقادی عقل ارائه می‌دهد. این کتاب، مطالعه‌ای تاریخی برای آشکار کردن این سطح پنهان از نقد کانتی است و شامل بررسی ریشه‌های دورهٔ بلوغ فلسفهٔ کانت‌، از دیدگاه نوشته‌های پیشانقدی دههٔ ۱۷۶۰ است. ولکلی سرچشمه‌های برداشت و بازتعریف کانت از عقل را بررسی می‌کند و حضور روسو را در آن بازتعریف به‌طور خاص مد نظر قرار می‌دهد. این تأمل روشن می‌سازد که جایگاه روسو در برداشت کانت از فلسفه، فراتر و ماندگارتر از جایگاه هیوم است.

ریچارد ولکلی در این کتاب تلاش دارد تفسیری غایت‌شناسانه از پروژهٔ نقدِ عقل نزد کانت ارائه دهد که ناظر به درگیری کانت با مسئلهٔ غایتِ خودِ عقل است. غایت‌شناسی در اینجا مشخصاً به تأمل راجع به تسلسلِ علّیِ غاییِ کلِ طبیعی اشاره ندارد، بلکه تأکیدِ پرسش‌گریِ کانت بر پیچیدگی‌های غایت‌مندی و خودتعین‌بخشیِ انسان است. مسئلهٔ اصلی در میان این پیچیدگی‌ها، جایگاه عقل فلسفی در زندگی بشر (نسبتِ این عقل با خیر بشری، اعم از خیرِ اجتماعی و فردی) است. معلم و الهام‌بخشِ کانت در این تأملات، ژان ژاک روسو است. روسو با آشکار ساختن گرایشِ عقل به دیالکتیک و بحران و در نتیجه، نشان دادن ضرورت بررسی مجدد غایتِ عقل، زمینه‌ای بنیادی (و عموماً مغفول) برای خودانتقادی عقل ارائه می‌دهد. این کتاب، مطالعه‌ای تاریخی برای آشکار کردن این سطح پنهان از نقد کانتی است و شامل بررسی ریشه‌های دورهٔ بلوغِ فلسفهٔ کانت‌، از دیدگاه نوشته‌های پیشانقدیِ دههٔ ۱۷۶۰ است. ولکلی سرچشمه‌های برداشت و بازتعریف کانت از عقل را بررسی می‌کند و حضور روسو را در آن بازتعریف به‌طور خاص مد نظر قرار می‌دهد. این تأمل روشن می‌سازد که جایگاه روسو در برداشت کانت از فلسفه، فراتر و ماندگارتر از جایگاه هیوم است.

کتاب هرمنوتیک اثر ژان گروندن می‌تواند شناخت مختصر و مناسبی دربارۀ تاریخ بحث‌های هرمنوتیکی برای خواننده پدید آورد، زیرا هرمنوتیک را همچون یک سنت معرفی می‌کند و زوایای مختلف آن را در فلسفۀ معاصر نشان می‌دهد. درعین‌حال تصورات رایج نادرست دربارۀ هرمنوتیک را هم می‌زداید. در مقالۀ حاضر ابتدا به محتوای کلی کتاب می‌پردازیم. سپس نکته‌هایی را درباب ترجمۀ فارسی برمی‌شماریم.