جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیۀ 172 از سوره اعراف به آیۀ الست شهرت دارد. موضوع این آیه، پیمان ازلی خداوند با بندگانش در عالم ذر است. از آن­جا که این میثاق، دلالت ضمنی بر عشق و محبت خداوند به بنی‌آدم دارد برخی اختلاف‌نظرهای مهم در بین مفسران قرآن دربارۀ اینکه این محبت چیست یا به چه معنی است و چگونه ممکن است وجود داشته ‌است. در خصوص محبت از یک طرف متکلمین بودند که آن را به ارادۀ خداوند تأویل می‌کردند و از سوی دیگر، صوفیه و اهل حدیث بودند که معنی صریح آن را بدون هر گونه تأویلی قبول داشتند و میبدی هم یکی از آن­ها بود. بر اساس رهیافت تفسیری اهل باطن و اندیشه‌های کلیدی عارفان طبق نظر صوفیه که میبدی هم از آن پیروی کرده است خطاب الهی در میثاق الست حکم شراب محبت را دارد که وجود عارف را مستی می‌بخشد و ماهیت پیمان الست تجربه­ای ساده و صرفاً دربارۀ ربوبیت پروردگار نبود، بلکه تجربه­ای بود عرفانی و عمیق که ارواح در آن علاوه بر ربوبیت پروردگار دربارۀ معشوقی او نیز پیمان بسته بودند. در این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی پیش‌فرض‌های میبدی در تفسیر و توجیه او درباره الست و محبت خداوند بررسی و رهیافت کلامی او در کتاب کشف‌الاسرار و عدهالابرار تبیین شده است.