جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫شيعه اماميه و حنابله در دور? زعامت شيخ طوسي? به شکوفايي رسيدند و نظرات، ابواب و روشهاي جديدي به طور آشکار ارائه گرديد و اين دو مکتب فقهي، بر يکديگر تأثير مثبت گذاشتند و با همديگر تعامل داشتند. اين پژوهش در چهار فصل، به اين مسئله پرداخته است. نويسنده در بحث از مکتب فقهي شيعه اماميه، به معرفي مکتب فقهي اماميه، ويژگيهاي بارز فقه اماميه، فرايند طلوع مکتب فقهي اماميه در عصر شيخ طوسي?، رشد مکتب فقهي اماميه در بغداد، عوامل تشکيلدهنده مکتب فقهي اماميه، ويژگيهاي عصر شيخ طوسي?، و فقهاي اماميه و تأليفات آنان پرداخته است.شيخ مفيد? در ميان فقهاي اماميه پس از غيبت امام دوازدهم?، نخستينبار فقه اماميه را مستدل کرد و در مقابل حنابله، مباحث عقلي را در استنباط فقهي گنجاند که بعدها اين امر به دست شيخ طوسي? کامل گشت. فصل سوم، به بحث پيرامون مکتب حنابله اختصاص يافته است. معرفي مکتب حنابله و عوامل تشکيلدهنده آن، ويژگيها و مقومات مکتب حنابله، اصول و مباني، روشهاي فقهي، اصول و قواعد استنباطي اين مکتب، فقهاي مکتب حنابله در قرن چهارم و پنجم و آثار و تأليفات در فقه حنبلي، محورهايي است که در اين فصل بيان شده است. احمدبن حنبل و پيروان او، ظواهر قرآن و حديث را ميزان معرفي کردند و احاديث مرسل و ضعيف را بر رأي و اجتهاد ترجيح دادند. در اين راستا او و فقهاي بعد از او، تأليفات بسياري داشتند. تدوين فقه اين مذهب در قرن چهارم، توسط ابوبکر احمدبن خلّال با نگارش کتاب الجوامع و ابوالقاسمبن ابي علي خرقي بغدادي، با نگارش کتاب المختصر صورت گرفت. در پايان، تعامل و مقايسه فقهي اماميه و حنابله بيان شده است. شيعه اماميه در قرن چهارم و پنجم، تعامل داشته که اين تعامل در مباحث همکاري با سلطان جائر، تقيه، خروج عليه حاکم مسلمان، جنگ مسلمانان و جهاد متمرکز بود.