جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در قرن چهارم قمری، آل بویه از ضعف خلافت عباسی استفاده کرده و بر بغداد مسلط شدند. آل بویه با وجودی که تمایلات شیعی داشته و از ابتدا قصد تغییر خلافت از سنی مذهبان عباسی به شیعه مذهبان علوی داشتند، اما به توصیه برخی حامیان موثر خویش دست به این کار نزدند و همچنان خلفای عباسی را حفظ کردند. به رغم این اقدام و حفظ خلیفه، آل بویه به حمایت از شیعیان پرداختند و بسیاری از سنت های آنان را در نواحی تحت فرمان خود احیاء کردند. در دوره آل بویه شیعیان دوازده امامی توانستند آزادانه به تبلیغ و ترویج اعتقادات خود بپردازند و جایگاه والایی را به دست آورند. سلجوقیان که جانشین آل بویه شدند، سنی مذهب بودند اما جایگاه شیعیان دوازده امامی در این دوره نسبت به دوره قبل تغییر چندانی نیافت. البته در اوایل دوره سلجوقی نسبت به شیعیان امامی سخت گیری می شد که آن هم به دلیل علاقه حکام اولیه به حمایت از تسنن و خلیفه برای تثبیت قدرت بود اما از دوره ملکشاه به بعد سلاجقه سیاست تسامح با شیعه را در پیش گرفتند.در دوره آل بویه و سلجوقی بسیاری از شیعیان به منصب مهم وزارت نیز رسیدند. روحانیت شیعه در هر دو دوره از اهمیت زیادی برخوردار بود و پادشاهان با تمام وسایل و امکانات آنان را گرامی می داشتند. پادشاهان سلجوقی حتی گاهی از طریق ازدواج با شیعیان و سادات و دادن القاب به نقبای آن‌ها احترام خود را به شیعیان نشان می دادند. مراسم و شعائر شیعیان که در دوره آل بویه احیاء شده بود، در دوره ی سلجوقی نیز ادامه داشت. هر چند اجرای این مراسم درگیری هایی بین شیعیان امامی و اهل سنت را در پی داشت؛ اما به جز در شرایط ضروری از اجرای آن جلوگیری نمی شد.