جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دعا به معنی خواندن ،رغبت به سوی خدا و درخواست عنایت و استمداد از پروردگار است . همزمان با آفرینش انسان در روی زمین ، خالق هستی بخش در وجود وی نیاز به معنویات را نیز قرار داد. چون فطرتاً انسان که خلیفه الله در زمین است خداجوو کمال جو است. بنابراین یکی از نیازهای اساسی انسان معنویات و دعا است که بوسیله دعا می‌تواند مشکلاتی را که از طریق مادیات و در عالم مادی نمی‌تواند بر طرف کند به رفع آنان بپردازد. قرآن کریم بارها به دعا و نیایش و ذکر خدا سفارش کرده است و دعا را در زمره عبادات می‌داند که انسان را به مقام عالی و به قرب پروردگار می‌رساند که جز به وسیله دعا و زاری به آن مقام نائل نمی‌گردد. مولوی نیز نیایش و ذکر و دعا را نوعی عبادت روح می‌داند که باعث توجه خداوند به بندگانش می‌باشد. و موجب نجات انسان از بلا و مصیبت می-گردد. آنچه در این مختصرآمده بررسی کوتاهی است که پیرامون موضوع دعا و نیایش در قرآن و مثنوی انجام گرفته و درپنج فصل تنظیم گردیده است. فصل اول شامل کلیات و همچنین مروری برتحقیقات در زمینه موضوع مورد بحث می‌باشد. فصل دوم مبانی نظری: به تعاریف و اهمیت و ضرورت دعا و نیایش و همچنین جایگاه آن در ادیان دیگر مورد بحث و بررسی قرارگرفته در ادامه و در فصل سوم: جایگاه دعا و نیایش در قرآن بحث و بررسی گردیده و مباحثیهمچون آثار نیایش، آداب و شرایط نیایش و غیره را در بر دارد. و همچنین در فصل چهارم: جایگاه دعا و نیایش در مثنوی مورد بحث و بررسی قرار گرفته و در نهایت به نتیجه گیری از بررسی مفهوم نیایش درقرآن مجید و مثنوی مولوی پرداخته شده است.