جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از «کرامت ذاتی انسان» که در مقدمه «اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق های بین المللی» از آن یاد نموده اند و آن را «اساس آزادی و عدالت و صلح» به شمار آورده اند، هیچ تعریفی به دست نداده اند و برای آن هم مبنایی ذکر ننموده اند. اما در متون اسلامی به ویژه در آثار عارفان، با اینکه کرامت انسانی به وضوح بیان و مبانی آن هم استوار شده است، از ذکر آن به عنوان یک منبع اصیل حتی در میان خود مسلمانان غفلت نموده اند. نویسنده برای بیان «کرامت ذاتی انسان»، چهره شاخص عرفان اسلامی یعنی محی الدین ابن عربی را برگزیده و آرای او را درباره انسان و در بستر هستی شناسی وی بیان نموده است. در نظر ابن عربی، کرامت انسانی از آن جا است که او را بر «صورت الهی» (الصوره الالهیه) آفریده اند و از او موجودی حامل اسماء و صفات حق ساخته اند. انسان از این جهت، مانند آینه حق و مظهر او جلوه می کند و بر مثال آینه، هم نشانی از حقیقت مطلق و جمال و جلال ابدی را و هم جز موجودی مجازی ارایه نمی دهد.