جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عبرت به معنای پند گرفتن از طبیعت تاریخ گذشتگان است. خداوند در قرآن کریم به عبرت آموزی از مظاهر طبیعی چون آب، باد، دریاها، و ... دعوت می کند و آن ها را آیات الهی می خواند تا بندگان راه به سوی شناخت او بیابند و به روز رستاخیز ایمان آورند و از شگفتی هایی که در موجودات جهان می بینند درس توحید بیاموزند. از طرف دیگر دعوت به مطالعه در تاریخ می کند. با توجه به اینکه در منابع دینی ما، تاریخ دارای ارزش و اعتبار است از انسان ها می خواهد در زمین گردش کنند و در سرانجام پیشینیان تأمل کنند. قرآن کریم گناهانی چون ظلم، ستم، شرک، کفر، تکذیب آیات، تکبر، تجاوز از حدود الهی، اسراف و خوشگذرانی، ترک امر به معروف و نهی از منکر، تقلید کورکورانه، تفرقه و سستی در جهاد و اسراف و تبذیر را از جمله عوامل هلاکت امت ها بر می شمرد. ناکفته نماند که توجه به سنت های الهی درباره ی بشر نیز موجب عبرت پذیری است. سنت هایی چون سنت زیادت ظلالت، سنت املاء و استدراج، سنت های خداوند در رابطه با هلاکت، مرگ و تعذیب امت ها، و توجه می دهد که این سنت ها برای همه ی جوامع و در هر زمانی تکرار خواهد شد. لازم به ذکر است که قصه در قرآن جایگاه ویژه ای دارد. بر همین اصل، خداوند داستان های بسیاری از پیامبران و اقوام گذشته در قرآن نقل می کند. داستان پیامبرانی چون حضرت نوح، هود، صالح، لوط، ابراهیم، موسی و ... . حال امت های آن ها را شرح می دهد و از گناهانی که موجب هلاکت و عذاب آن ها شد، بیم می دهد. چگونگی نزول عذاب الهی بر آن ها را دقیقاً بیان می کند تا درک آن برای همگان ممکن باشد. از افرادی چون قارون و فرعون سخن به میان می آورد که چگونه غرق دنیا پرستی شدند و در نهایت با ذلت و خواری با تمام جاه و جلال خود خداحافظی کردند. سرگذشت قوم سبأ را نقل می کند تا بندگان همیشه شکر گزار نعمت های الهی باشند و از یاد او غفلت نکنند. باشد تا با پند گرفتن از داستان های حکیمانه ی قرآن کریم در راه تعالی و جلوگیری از سقوط جامعه خویش گام برداریم.